Kartöflurnar settar niður.

Snilld.

Óla á Fossi á afmæli í dag.

Hún mamma mín á afmæli í dag, ég man ekki hvað hún er gömul en þó er hún orðin þrítug því ég man að hún fékk flekkóttu rolluna í þrítugsafmælisgjöf frá pabba. Hann hefur farið ágætlega frá þeirri gjöf, svona fjárhagslega. Nokkur ár eru nú frá þessu afmæli, rollan er a.m.k. orðin andskoti gömul, þrælskert og skakklappast varla út fyrir hússins dyr ( ég er enn að tala um rolluna). Rolla þessi var lengi þeim kúngstum gædd að strjúka að heiman þegar hún var komin að burði og sást svo á hamrabrúninni fyrir ofan fjarhúsin þegar borin var, alltaf með tveimur lömbum.

Til hamingju með daginn mamma mín,

Þinn uppahalds sonur ( nú fer hún að athuga hvort þetta sé bloggið hans Davíðs :) ) og hafðu það gott á afmælisdaginn.

Helgi

 

Zetor 25 A

Svo átti hann líka svona traktor, hljóðin úr honum eru nú reyndar eftirminnilegri.
Eymundur sló undir ventlana og lét okkur snúa þangað til olían var farin að volgna. Til að athuga það lét hann okkur smakka olíuna á kvarðanum.
Ég hallast að þvi að við höfum þarna verið hafðir að fíflum.

Zetor 3011

Gamli Zetorinn hans Sigga hvílir lúin beinin á barðinu við lækinn, hefur tölt um allar jarðir svo lengi sem ég man eftir mér, hefur verið einn hlutinn af náttúruhljóðum æskunnar, enda búinn til áður en ég fæddist en Zetor 3011, sem ég held að hann sé, var smíðaður á árunum 62-67. Þetta var mokstursvélin hans Sigga þar til hann fékk sér 4wd Zetorinn í kringum 87. Þessi ártöl eru nú ekki nákvæm, enda Siggi nágranni minn en ekki heimilismaður,en kallarnir á Fossi eru nú allir meira og minna í hjólförunum ftir hvorn annan, fáa skugga ber á samstillingu þeirra, að hverju verki er gengið sem einn maður, enda eru þær stundir sem Fossmenn eru saman í einhverju brasi, hvort heldur er smalamennska, girðingavinna,  ádráttur eða fjöruferðir, mínar bestu stundir, utan barnanna að sjálfsögðu.

Nú skal hætt áður en maður er farinn að deila sínum innstu tilfinningum með Pétri eða Páli.

 

Sennilega eini drátturinn af þessu taginu!

Vor. Spilist hátt stillt.

Fossinn.

Margar ferðir voru farnar upp í foss í gamla daga. Sá gamli var sem einn af fjölskyldunni, órjúfanlegur partur af æsku okkar sem ólust upp á þessum stað. Skelfing hlýtur hún móðir mín að hafa verið pirruð á blautum sokkum, stígvélum, buxum og jafnvel öllu heilla klabbinu. Nema hún amma hafi tekið við þessu. Sennilega höfum við nú reynt að stýra því þannig að hún væri til svara þegar heim var komið, óþarfi að trufla mömmu með þessum leiðindum þar sem hún hefur eflaust haft mörgum hnöppum að hneppa. Allavega var amma búin að sjá þetta allt áður, margoft.

Það var sífellt verið að gera eitthvað uppi í fossi, búa til stíflur, vaða, klifra, skríða undir steinana, fela sig og bralla eitthvað skemmtilegt. Hylirnir voru mis djúpir. Þar voru tveir aðalhylir, sá dýpri var ofar og náði uppundir hendur. Sá neðri var grynnri, náði aðeins í mitti og vorum við þar frekar, hann var aðgengilegri.

Upp á litla steininn var oft farið og stokkið af honum til allra átta. Menn virtust miskjarkaðir en ekki var um annað að ræða en láta sig vaða þó kjarkurinn væri á bak og burt. Stóri steinninn kom ekki fyrr en seinna, að komast upp á hann var gríðarlega mikill áfangi en maður var jú búinn að horfa á hann í mörg ár og beið eftir að komast upp, sem hafðist einhvern daginn, eftir ótal tilraunir, á mörgum árum.

Nú virðast hylirnir hafa grynnkað mikið og það sem skrítnara er,  steinarnir hafa stækkað og sá stóri orðinn ókleifur á ný.

Hundhamarinn

Hundhamarinn á að hrynja ef í Vesturbænum er á sama tíma grá kvíga og vinnumaður. Á þetta hefur ekki reynt og verður ekki í  bráð, því beljurnar eru dauðar og kvígan því tæplega væntanleg.

Hundhamarinn gnæfir yfir bænum og fátt sem bendir til annars en sáttartóns í garð okkar mannanna og vináttan og virðingin í hans garð frá okkur er alger. Austan við hann standa vaktina, Leppalúði og Grýla, kynjamyndir sem bera við himinn frá bænum séð og eru hluti af þeirri algeru sálarró þegar maður horfir til fjallanna sinna. 

Eins og þessir hlutir hafa áhrif á mann, getur maður rétt ímyndað sér hve djúp áhrif þessir hlutir hafa haft á forfeður mína,  þegar þeir áttu allt sitt undir náttúrunni og hæfileikunum til að lesa úr þeim merkjum sem voru til staðar.

Rafstöðin  situr sem fastast í brekkunni fyrir neðan og man tímana tvenna.

Ég hefði viljað lifa þessa tíma.

 

Gýgjarhólskot vs Keldunúpur

Svona eru nú sómabú,
síðuna mun það bæta.
Spilltur krakki, spikuð frú,
og spjölluð heimasæta.

 Jón Karlsson

Þessa vísu fékk Palli vinur minn í kveðjugjöf frá Gýgjarhólskoti þegar hann kláraði verknámið frá Hvanneyri, ég held árið 1986.
Í Kotinu voru þá í heimili, Jón bóndi, Ranka kona hans, Grímur sonur þeirra 9 ára og Sigga dóttir þeirra var nýflutt heim með frumburðinn, skilin.

Sumarsaga

  Það var hásumar. Vestanáttin eins og áður hefur verið lýst, einstök. Vestanáttin er eiginlega það eina góða sem kemur frá Víkinni. Svona hlý og notaleg. Þá er ég að sjálfsögðu að skilja frá Elínu á Keldunúpi, Sólveigu í Prestsbakkakoti, Sveinbjörgu, Jóhönnu og allar þessar Kerlingar sem sóttar voru út yfir sand til að bæta annars furðugóðan stofninn sem fyrir var. Þær flokkast náttúrulega með vestanáttinni, voða hlýjar og notalegar.

Hundurinn var eins og ég, alveg sallarólegur og flatmagaði á stéttinni. Það sem skildi okkur þó að, þennan fallega þriðjudagsmorgun, var að ég sötraði kaffið en hann var í óða önn að gera á sér morgunverkin, þvoði sér mjög vandlega, hátt og lágt og afar vandlega á viðkvæmum stöðum. Gekk þetta drykklanga stund með ótrúlegu kjamsi og smjatti. " Svona, hættu nú!" sagði ég við hundhelvítið og ég kúgaðist.  Hundurinn spratt á lappir og ég líka þegar hann svo gerði sig líklegan til að sleikja mig  í framan.

Ég  rölti uppá tún með kaffibollan til að líta Fossinn minn, Fossinn sem hefur bara ekkert breyst í gengum árin. Alltaf jafn rólegur og staðfastur, fellur fram af brúninni með ótrúlegri mýkt,  nánast eins og hann leggðist  á klöppina ofurvarlega svo blessaður bæjarlækurinn gæti haldið sínu striki.

En árin líða og strax er maður sjálfur farinn að telja í ártatugum til baka, atvik sem eru eins og gerst hafi í gær. Þegar við krakkarnir vorum í þessari sömu brekku á kvöldin , í ótal leikjum og uppátækjum, þar er verið að tala um 25-30 ár. Sei, sei.

Ég gekk til baka og kallaði á hundinn sem leit upp, eins og bæði hissa og skömmustulegur , þar sem hann var að háma í sig hrossaskít. Svei mér þá, ég held að hann sé að verða ruglaður.Ég gekk inn í bæ, inn í eldhús.
Fyrri tuttuguárum hefði amma verið þar með morgunmat fyrir okkur öll, smurt brauð með eggjum og öllu tilheyrandi. Nú er öldin önnur, enginn er í eldhúsinu og ég fæ mér því ekki neitt.

Já, sumrin voru góð í sveitinni, alltaf nóg að gera og lagðist maður steinþreyttur á koddann á kvöldin, ýmist eftir baggahirðingu eða erfiða leiki. Næsta tún lá sennilega í ljánni eða var komið í næturmúga. Ef hirðingin gekk vel var farið til nágrannanna og létt undir með þeim, þannig fórum við krakkarnir á milli bæjanna eftir því sem þörf var á. Var því oft kátt á hjalla þegar margir söfnuðust saman og verkið gekk vel. Núna hýrast menn einir í traktorunum og það eina sem menn heyra er glamrið í tækjunum.

 

 

Fyrir Valda kalda

Stórkostlegt lag! Ekki gamalt.

1. apríl á morgun- dagur hinna vonlausu "veiðmanna"

  Ég ætla svo sannarlega að vona að svokallaðir "veiðimenn" sem nú æða út í skaftfellsku árnar, fái ekki bröndu. Ekki á ég von á að mér verði að ósk minni, vegna þess að fiskurinn sem nú er á niðurleið bítur á hvað sem er. Það er gott fyrir menn sem veiða yfirleitt lítið að fara í vorveiði. Einnig er það gott fyrir menn sem ekki hafa þroska til að bíða eftir að fiskurinn komi til baka að skella sér í vorveiði. Vorveiði er kjörin fyrir menn sem ná ekki að kallast veiðimenn.

Á seinni árum hafa menn sem betur fer farið út í að veiða aðeins á flugu og ég held að veiðinni sé sleppt, ef hægt er. Það er nú líka það eina sem hægt er að gera við niðurgöngufiskinn, nema ef vera skyldi að setja hann í ruslagáminn á Klaustri.

Þessir menn sem vorveiðina stunda, vilja gjarnan meina að þeir séu að veiða nýgengna fiska. Það er fjarri sanni en þeir kunna að líta út sem slíkir, gljáandi á hreystrið og lúsugir. Það er hinsvegar vegna ferða fisksins fram og til baka fram að sjó og upp í ánna til að ná rétta saltmagninu í sig, áður en þeir hverfa á veiðilendur hafsins, Þetta kallast að þeir smolti sig.

Mér þykir súrt í broti að horfa upp á þetta háttarlag, áratugum saman, án þess að nokkur hreyfi mótmælum. Landeigendur sjá þarna pening og á meðan þetta er löglegt verða alltaf nokkrir gráðugir landeigendur sem þetta leyfa, ánum til skaða.

Álftir á flugi

Fannhvíti vin,
ég finn það og heyri á vængjanna dyn,
komandi kvíðir þú leiðum,
kólnar á heiðum.

Saknaðarljóð,
syngur þú núna um læki og flóð,
blátærum ís eru bundin,
beisk verður lundin.

Upp rennur stund,
aftur þá líður vorið um grund,
lækirnir hoppa um hjalla,
hátt upp  til fjalla.

Blómanna fjöld,
beygir í þakklæti höfuð um kvöld,
lágnættið varlega vefur,
veröld sefur.

Vinur minn kær,
verður þá söngur þinn mjúkur og tær,
vindana lætur þig leiða,
langt upp til heiða.

Fannhvíti vin,
fljúgðu þá með mér við kvöldsólarskin,
þangað sem þögnin mun lofa,
þreyttum að sofa.

 

Arnar Sigurðsson Ytra Hrauni
fæddur 1935

Jón á Læk

Áður hér á árunum
ýmsir hleyptu klárunum.
Þar sem góð hross hlupu spræk,
þar var einmitt Jón á Læk.

Úlfur læknir

Liti´ð til Síðunnar

Naumast yrði í sinni súr,
þó svæfi dúr í fjósum.
Í sæng ef veldi sjálfur úr,
Síðu blómarósum.

 

Guðjón Ásmundsson. Lyngum í Meðallandi,
hann kvæntist konu frá af Síðunni.

Sveitin mín

Ég hef skoðað Íslands byggðir víðar
  og einnig þig.
Með tinda, jökla tún og grænar hlíðar,
  þú töfrar mig.

Hjá þér hef ég mesta fegurð fundið
  þú færð mín ljóð.
Og við þig allar vonir mínar bundið,
  sem varst mér góð.

Svo fór ég burt og fékk þá margt að reyna,
  á flæking þeim.
Nú veit ég fyrst, að ég elska þig eina.
 -Ég ætla heim.

 

Eiríkur Einarsson- Skaftfellingur

Foss á Síðu

Pétur Davíðsson 65 ára.

  Pétur á afmæli í dag, fimmtudag og í tilefni þess set ég hér inn frásögn af leiðangri frá Fossum í Landbroti að Dalbæjarrétt fyrir um 15 árum:

 

 

Eldsnemma  morguns, fyrir allar aldir, er haldið af stað frá Fossum í Landbroti. Fer þar yfirleitt vasklegur hópur ungra sveina. Í fararbroddi er aldursforsetinn, Pétur.Glæsilegur á velli. Hann er vel búinn til slíkra ferða og ekki gott að sjá hvað það væri sem stöðvaði ferð þessa manns. Í vatnsheldum gúmmíbúningi frá tá og upp í háls, með tvöfaldan taum líkt og John Wayne hafði forðum. Það var nú reyndar aðeins vegna þess að Klaufi steig á tauminn og sleit hann þegar reiðmaðurinn var að festa sætið á sinn stað. Aldursforsetinn og forystusauðurinn hefur sérstaka ásetu, enda mikið atriði að hann beri sig vel, þar sem hann er sá sem eftir er tekið, eðli málsins samkvæmt. Hann hallar sér ávalt vel fram, u.þ.b. 45 gráður, með höfuðið beint fram og ótrúlega einbeittur á svip. Þá hefur hann annað axlarbandið á öxlinni en hitt niður á síðu. Mun þetta vera vegna byrgða þeirra sem hann þarf að hafa meðferðis. Klaufi er afburða fagur reiðhestur og skeiðar greitt með hálsinn þráðbeint fram, líkt og reiðmaðurinn, með snoppuna fremsta. Aðra löppina hefur svo forystusauðurinn niður með lend hestsins, eftir því sem vaxtarlag hans leyfir, en hinn fótinn hefur hann aftur á rassi klársins. Hrein unun er að fá að fylgjast með þessu reiðlagi . 

Strikið er tekið út veg og út í Landbrotshóla. Er þetta löng leið og illvíg og þarf því að gera stutt stopp, æði oft. Eru byrgðir aldursforsetans kannaðar og kannar hann einnig byrgðir hinna leiðangursmanna. Heldur þetta svona áfram upp úr hólum. Sögur eru sagðar frá hverjum stað og með ólíkindum hvað hefur verið brallað í gegnum tíðina. Svaðilfarir gamalla tíma rifjaðar upp og kemur þar ýmislegt upp á yfirborðið. Aldursforsetinn hefur ávalt orðið eins og vera ber. Eitt af því sem rifjað er upp eru vandræðagangurinn í kvennamálunum karlsins. Mun hann, af eigin sögn, hafa notið mikillar kvenhylli sem ungur maður. Þótti honum þó betra að beita ljúfum rómantískum aðferðum .En  það kom fyrir, skipti eftir skipti, að hann var búinn að tæla þær afsíðis og þær voru um það bil að falla fyrir fagurgala hans, að heyrðist í fjarska: tramp, tramp,tramp. Birtist  Hörður bróðir á harða hlaupum og settist fyrir framan þau og brosti sínu breiðasta. Var það að skilja að þessi strákskratti hafi átt stærstan þátt í því að Pétur náði sér ekki í konu fyrr en á gamals aldri.

          Eins og áður sagði er leiðin upp í Dalbæjarrétt, löng og ströng. Það ströng að Pétur og Klaufi ákváðu að leggja sig á leiðinni og lágu þeir í faðmlögum drykklanga stund þar sem þeir horfðust í augu og kváðu rímur.

          Mikill fögnuður brýst svo út meðal réttarmanna þegar við ríðum í hlað og almenn hamingja. Fer þar fyrir hópnum sem fyrr, Pétur. Hann fer rakleiðis inn í réttina og lætur vita að allt sé í lagi og hefjast menn þá handa að draga í sundur.

          Í bakaleiðinni, með reksturinn, kýs þessi  mikli leiðtogi vor að vera farþegi í trússbílnum. Reksturinn endar svo í einni mestu matarveislu sem haldin er milli sanda, í sviðaveislunni hennar Köru á Fossum.

           

 

Ég vildi að ég væri hundur.