...

Sveitasæla

Hrossin þurfa sitt.

Nú, og við líka auðvitað.

Skyldi þetta verða kaka hjá stelpunni ?  hugsar amma kannski.

Bestu vinir.

Stolt Björgunarsveitarinnar Inngólfs í Reykjavík, skipbrotsmannaskýlið á Fossfjöru. Ingi stendur hjá.

Fjöruferð- gömul saga, endurbirt,

  Roverarnir voru staðnir yfir ísilagða Breiðu-leiruna og mátti vart á milli sjá hvor færi hraðar yfir, Björn á sínum græna Land Rover eða Palli á þeim bláa,´66 módelinu . Bjössi hafði það forskot að hann var á stórum dekkjum sem skiluðu jeppanum vel áfram í þungu færinu. Þetta voru Good Year, 750/16, sóluð. En einstök lagni Vesturbæingsins og endalaus þolinmæði fleyttu honum vel. Þegar Roverarnir voru um það bil að ná hámarkshraða á rennisléttum ísnum, þar sem ég, 10 ára pjakkur, sat á hækjum mínum aftan við varadekkið , stífur af spenningi og skelfingu lostinn í þessari miklu kappkeyrslu,Bjarni í Miðbænum stjarfur af hræðslu í framsætinu, brast ísinn undan okkur og ég þeyttist af alefli upp í toppinn og þar eftir niður á gólfið . Roverinn tók þvílíkt stökk upp úr þessari vilpu, enda á ofsahraða, að sá undir öll hjól. Ferðin hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist og þetta væri ósköp venjulegur akstursmáti þeirra Fosskarla, skipt niður í 3ja og fljótt aftur í þann 4ða.

Á fjöruna var alltaf gaman að koma, að sjá sjóinn þegar ekið var fram á kambinn í kollunum. Í þá daga var ekki farið oft á fjöru, í það minnsta ekki eins og síðar varð ,þegar ferðirnar voru reglulegar, nokkrum sinnum í viku. Þessar stundir með Fossköllunum verða alltaf kærar í hugskoti mínu, karlarnir alltaf léttir og skemmtilegir,sagðar sögur og mikið hlegið.  Þá var alltaf komið í skýlið og  jafnvel étið þar nesti. Fjaran gat oft reynst erfið yfirferðar, barðarnir sukku í gljúpan sandinn og þá dró niður í 62ja hestafla díselmótorunum sem þó yfirleitt skorti ekki afl. En fram með Hvalsíkinu var för heitið og fram í flæðarmál. Þar var harðara undir og það var eins og við manninn mælt, upphófst þessi líka kappaksturinn á ný. Við sjóndeildarhring hillti undir eitthvað sem menn höfðu ekki áður séð og stefna þeir þangað, í rauðabotni. Aldrei bar mikið í milli, báðir fóru svipað hratt yfir og nálguðumst við hið óþekkta óðfluga. Var þetta hvalur? ekki tré. Hvað gat þetta verið, svona ógurlega stórt?  Já, þetta var gúmmíbátur. Sódíakk af bestu gerð. Þótti þetta mikill fengur og menn æði búralegir yfir þessu. Sáu menn fyrir sér að nú yrðu háskalegar ævintýraferðir austur yfir Síki með öðru sniði og hættuminni. Aldrei verða slíkar ferðir samt með öllu hættulausar enda höfðu menn drukknað í Hvalssíkinu hér á árum áður. Bátnum var skellt á toppinn á þeim bláa og haldið heim. Ekki man ég annað en heimferðin hafi gengið vel, Siggeiri skilað heim til sín og voru menn bara æði búralegir þegar þeir renndu í hlað með þennan feng.

            Báturinn hefur verð notaður æði mikið í ferðum Foss- og Sandmanna austur á fjörur með misjöfnum árangri en alltaf hefur ýtrustu varkárni verið gætt í meðferð þessarar fleytu. Það er önnur saga og verður sögð seinna.

 

Vorið nálgast með sól í hjörtum.

Páskarnir eru á næsta leiti og þegar þeir eru afstaðnir er vorið eitt framundan. Þrátt fyrir stórhækkað áburðarverð vil ég hvetja fólk til að bera vel á garðana sína, byrja að setja fyrsta skammt þegar grænu nálarnar eru að byrja að gægjast upp úr sverðinum. Leyfið því að spretta fyrst um sinn en slá hiklaust um leið og grasið nær 6 og hálum cm á hæð. Rakið vel og berið strax á aftur. Gætið þess að vökva ekki of mikið ofan í áburðinn því hætt er við að hann fari þá forgörðum.

Sláið garðinn vikulega allt sumarið, vökvið í lok heitra daga, berið svo aftur á um mánaðamótin júní júlí og sáldrið svo lítilræði mánuði seinna.

Með þessu móti fæst góð rækt í garðinn, hann verður fagurgrænn og þéttur. Alger óþarfi er að ráðast á garðinn með mosaeyði, tæturum og hænsnaskít, með þeim viðbjóði sem honum jú fylgir. Mosinn kemur af órækt og best er því að halda garðinum í góðri rækt.

Fátt er meira slakandi á fögrum sumarkvölum en sitja á stól og horfa á grasið sitt vökvast.

 

 

Sigurinn um hótelstelpurnar

Eftir þessa niðurlægingu settumst við Páll niður og hugsuðum okkar ráð. Greinilegt var að unnið hafði verið markvisst á móti okkur. Nú varð að skella sér í sparifötin, setja upp löngu gleymt bros, sleppa nefborun og viðrekstri, í bili, sem sagt, flagga öllum þeim persónutöfrum sem við bjuggum yfir.

Það er að skemmst frá því að segja að þessar hótelstelpur eru konurnar okkar í dag.

Ballið í Öræfum

Ferðin austur í Öræfi var stutt, þ.e.a.s. við vorum fljótir austur. Hlaðið á Hofi var smekkfyllt af bílum, svo til, hafa sennilega verið hátt í 25 bílar. Flestir voru þeir úr Öræfunum, voru einhvernvegin öræfalegir að sjá , allavega.

Ballið var gríðar gott, Upplyfting að spila og stemningin hin besta.  Hljómsveitin var góð og enn betri þegar söngkonan var leyst að í miðasölunni. Gítarleikarinn gat lítið sungið því hann var upptekinn við að stilla trommuheilann í réttan takt. trommuleikarinn hafði ekki komst í þetta gigg.

Dansinn dunaði fram eftir nóttu, kjaftfullt hús og því greinilegt að fleiri en einn voru í hverjum bíl, þarna hafa áreiðanlega verið hátt í 50 mans.  Reglulega var fólk látið setjast, bandið þagnaði og maður með svartan ruslapoka þaut einn hring um salinn og tók tómar dósir af borðunum. Hann hvarf inn um hurð en bandið tók ekki til við að spila. Maðurinn átti nefnilega eftir að koma annan hring og þá var hann með kaffipoka. Stráði kaffi á gólfið þannig að á svipstundu ilmaði samkomuhúsið á Hofi eins og kaffibrennsla Kaaber.

Eftir þessa serimoníu var dansað á ný og svona gekk kvöldið. Hótelstelpurnar voru þarna en við Palli virtum þær að vettugi. Það sama gilti um vinnufélagana.

Ferðin heim gekk enn betur, vorum snöggir heim. Svona voru þá böllin í Öræfunum.

Hótelstelpurnar og slagurinn um þær.

Sumarhúsin voru loks klár og það skyldi halda veglega upp á það með mat á hótelinu.  Lítið var sparað í þeim efnum og sælir Hagsmenn sem struku belgina eftir þessa drottins dýrðar trakteringar Grétu og íðilfögru stelpnanna sem hjá henni unnu. Engin heimastelpa var þar í hópnum, sem sagt.

Eftir stórsteikina og nokkur tár af veigum barst talið að dansleik í Öræfum. Við Palli vorum svo sem búnir að frétta af ballinu en ætluðum ekki fleiri drumbum af Síðunni á þann leik. Bölvaðir hlunkarnir voru sem skyggnir spurðu okkur hvort við ætluðum í Öræfin. Og jú, við ætluðum það nú. Já, megum við ekki sitja í , spurðu þeir með eftirvæntinguna í andlitunum, eins og börn á jólum enda var Palli á spánýjum Volvo, með túrbínu og allt.

Nei, það er því miður ekki hægt, tilkynntum við, frekar hróðugir, þær ætla með okkur stelpurnar á hótelinu.

 Nohh, það var ekkert annað?  Hinir strákarnir voru greinilega grútspældir, bæði yfir að fá ekki farið og eins út af ástæðunni. Já, við vorum bara æði búralegir, við Palli, þar sem við sátum í seturstofunni í skólanum og áttum heiminn. Áttum reyndar eftir að segja stelpunum á hótelinu frá þessu ráðabruggi en ekki voru önnur ráð til að snúa sig út úr þessari bjánalegu bón vinnufélaganna.

Menn fóru að tínast út og þegar heppilega fámennt var orðið í salnum auluðumst við Palli inn í eldhús til að segja stelpunum frá þessu góða plani. " Hjénna, stelpur! Má ekki bjóða ykkur á ball? E?

Nei, sögðu þær. Ha? Nei?  Sko, við erum að fara á ball á Hofi og ætlum að bjóða ykkur far. Ha?

 Nei, við ætlum með honum Villa.

Skrambi vorum við Palli lágir í Volvo sætunum þegar við brunuðum austur Klausturveginn, á galtómum bílnum. Mikið andskoti gat hann verið óþolandi þessi Villi. Og djöfull voru þeir óþolandi vinnufélagarnir þegar þeir komu grátbólgnir af hlátri austur í Öræfi!

 

Valdi fertugur

Valdi er fertugur í dag. Þessum ótrúlega áfanga nær kallinn eins og ekkert sé sjálfsagðara og án þess að spyrja kóng eða prest.

Hann er að vísu vanur að fara sínar eigin leiðir, hann Valdi, hlustar ekki á það sem aðrir segja, falli það ekki að hans plani.  Margt skrítið leynist í kolli Valda og kemur okkur lörfunum á Fossi oft spánskt fyrir sjónir, en það er nú ekkert að marka, ég tek nefnilega eftir því að þetta er gagnkvæmt. Allavega er svipurinn stundum sposkur á kallinum þegar við erum að ráða ráðum okkar og er þó verkefnið kannski ekki annað en að koma þremur heyvinnutækjum út á Kálgarðsholt og einu niður fyrir hól.
Reikna ég þá út að Valda þyki skipulagshæfileikar Fossmanna tæpir. Hann stendur við vaskinn, horfir niður á veg og brosir í kampinn.

Hann hefur sín sérkenni eins og aðrir, eitt er það að hann á það til upp úr þurru að tala um að ná sér í vettlinga.  Menn hafa fallið fyrir þessu bragði hans sem ekki hafa verið á varðbergi. Frændi minn var eitt sinn sem oftar í bragganum heima að bardúsa eitthvað og Valdi að hjálpa eitthvað til við það. Skyndilega segir hann: " Ég er farinn að ná mér í vettlinga" Löngu síðar kem ég í braggann og frændi er eitthvað hálf snúðugur. " Hvar er Valdi?" spur hann. "Hann er inni að lesa bók" segi ég og spyr hvað sé að . " Nú, hann var hér áðan að aðstoða mig aðeins, skrapp til að ná sér í vettlinga en kom ekkert aftur?"

Hann vissi nefnilega ekki að þegar Valdi segir þetta, þá þýðir það að hann sé farinn og komi ekki aftur.

Já, þetta voru skrítnir dagar, dagarnir þegar Lára systir kom með kaupfélagsstjórasoninn heim að Fossi.  Allt í einu var allt spikk og span hjá mömmu, hvurgi mátti á neinu sjá, allt varð að vera í röð og reglu. Þetta rjátlaðist nú fljót af mömmu því í ljós kom að pjakkurinn var jú í flestu eins og venjulegt fólk og féll strax afar vel að fjölskyldu okkar.

Pabbi sagði eitt sinn um Valda:  "Fíni náunginn hann Valdi."  Hrós þetta hjá pabba er fullt hús stiga og segir allt sem segja þarf.

Til hamingju með daginn minn kæri mágur.

Kristján og Sólveig á fjöru.

...

 

Ónýtt Útsvar hjá RUV

Get ekki orða bundist, er búinn að fá mig fullsaddan af Kópavogsliðinu í Útsvarinu í Sjónvarpinu. Þessi sjálfumglöðu, hrútleiðinlegu leiðindaspjöld eru langleiðina komin með að eyðileggja þennan annars frábæra sjónvarpsþátt. Sjónvarpsþátt þar sem venjulegt fólk kemur saman til að keppa í léttstemdri spurningakeppni þar sem frekar er málið að vera með og hafa gaman af en endilega að vinna.

Koma þá þessir pabbastrákar og hefja heimsmeistarakeppni í Gettu Betur Old boys??. Menn sem ekki geta tekið til á eigin skrifborðum, strákapjakkar sem líta niður til annarra keppenda, pjakkar sem gera allt til að vinna þessa annars skemmtilegu keppni með frábærum stjórendum.

Í Gettu betur er svona lið frábært, enda keppnin þar af allt öðrum toga.

Nei, takk, ekki meir af þessu fyrir mig, mér finnst þetta svona svipað og ryðjast inn í sjöárabekk, svara öllum spurningum á undan krökkunum  og berja sér svo á brjóst.

Ég hef skömm á Kópavogi fyrir þetta!

Helgi

Veiga á Sléttabóli

Hún var borin til grafar á laugardaginn hún Veiga. Við afskaplega fallega athöfn á Prestsbakka þar sem séra Ingólfur jarðsöng Veigu voru staddir sveitungar, frændfólk hennar og vinir. Ingólfur talaði fallega yfir henni, enda við hæfi.

Meðfylgjandi mynd var tekin frá Fossi fram á Sand kl 11 um morguninn, á þeirri stundu sem hún var kistulögð, himininn opnaðist yfir Sléttabólinu með fallegum sólstöfum niður úr dimmum himninum.
Það var svo sannarlega magnað, já, þær eru skrítnar tilviljanirnar, séu þær þá tilviljanir.

Davíð og Ólafía

Og Bjössi.

Hellirinn Ufsi, við Ufsatanga.

Tekið skammt frá munnanum, þetta í botninum er ís.

Kamarinn.

Blágil.

Kiddi káti á Hörgslandi með Helgu.

Öðulbrúará.

Fjöruferð

Meira um Willysinn hans Kára.

Við fórum á fjöru, ég á jeppanum hans Jóns og Kári á sínum. Þetta var síðla vetrar, milt í veðri og leysingar, töluvert vatn á Sléttabólsgötunni. Brautin liggur á kafla meðfram hyldjúpum læk, sem í við svona aðstæður er barmafullur, 2ja metra breiður, meira en mittisdjúpur. Drulla og slark vill verða í brautinni, þannig að sleipt verður og lágir bílar vilja sitja á kviðnum. Willysinn hans Kára var jú einmitt af þeirri gerðinni, með fjaðrirnar neðan á hásingunni og barðarnir voru 700/16, sólaðir.

Jóns bíll skautaði yfir þetta svona á ská og skjön og þegar ég var kominn yfir þetta leit ég í spegilinn til að sjá hvernig Kára gengi. Hvort hann væri á kviðnum eða við stuðarann hjá mér. En ég sá ekkert í speglinum. Kári var ekkert á slóðanum. Ég leit í vestur vegna þess að menn gátu þar krækt fram hjá þessari vilpu með því að keyra utaní sandölu þar skammt frá. En Kári var ekki heldur þar. Þá sneri ég við, sem gat verið æði mál, vökvastýrisreimin blaut og rafspin að framan.

Þegar ótrúlega stórum radíus var lokið og við snerum loks í norður sást hvar Kári var. Hann var í læknum.  Willysinn sat pikkfastur í læknum, vatnið var upp fyrir bretti, svolítið uppá húddið. Lofthreinsarinn á Hraðkananum hefur verið það eina sem stóð uppúr þarna innundir húddinu. Kári og Hjalti sátu á sætisbökunum og biðu björgunar. Brosið á Kára náði alveg aftur að eyrum eins og það getur mest orðið. Þetta voru aðstæður sem Kári gat ekki sleppt, til þess var lækurinn of freistandi.

Fjöruferðin gekk vel, Kári velti ekki og ekkert bilaði.  Það þurfti að passa upp á olíuna á mótornum, hann var farinn að brenna soldið, eins og mátti greina á reyknum sem aftrúr honum kom. Var hann mestur við gangsetningu og þegar undanhaldi var lokið og gamli stiginn í botn á ný.

Olían sem valin var á mótorinn var alltaf að þykkna, HDX 20 var orðin HDX 30, svo eitthvað enn þykkara en áður en lagt var í þessa ferð var sett gírolía, 80/90 og hana mátti Hurricane maskínan frá USA reyna á éta!

Daginn eftir spurði ég Kára hvernig statusinn hefði verið á olíunum í lok ferðar. " Á afturdrifinu var ekkert mjög mikið vatn, soldið meira á framdrifinu, millikassinn var helv vel vatnsblandaður og á gírkassanum var bara vatn. En þegar ég tók tappann úr pönnunni, kom bara andvarp" sagði Kári, enn með sama stóra brosið.

Hann náði sér aldrei að fullu eftir þessa ferð, gamli brúni Willysinn.