Hlíðin fagra.

Himnarnir virtust hrynja yfir mann í maí, að upplifa þessar hörmungar verður líklega, þegar fram líða stundir, eitthvað sem verður manni vel minnisstætt. Að lesa nú lýsingar Sr Jóns Steingrímssonar um fyrstu daga eldgossins í Lakagígum, er allt öðruvísi en áður en maður upplifði öskufallið á eigin skinni. Lýsingarnar hans,  þar sem skriðurnar verða gráar, grasið visnar, myrkrið....þetta sá maður nú fyrir sér með öðrum hætti, maður upplifir stað og stund. Að ganga í kringum lambféð, yfir hlöðin, líta yfir húsin, allt þakið ösku, verður ekki með orðum lýst. Þetta var eitthvað sem maður las um í gömlum heimildum, sá í fréttum frá útlöndum, árinu áður undir Eyjafjöllum. Maður taldi sig geta sett sig í spor þessa fólks, en það var svo fjarri því að maður hefði nokkurn tíman getað ímyndað sér líðanina.

Að komast ekki á milli húsa fyrir myrkri, sjá ekki fram fyrir þurrkublöðin á bílnum þrátt fyrir sterk ljós, komast ekki til kindanna, geta ekki neitt nema sitja við eldhúsborðið og vonað.  Vonað að þetta taki fljótt af, vita ekkert um það, hvort þetta verða klukkutímar, dagar, vikur eða mánuðir.

Það létti eftir hádegið og við Valdi gátum klárað ferðina heim að Fossi, vorum búir að vera fastir á Klaustri í 3 langa klukkutíma, reyndar í góðu yfirlæti hjá Elínu Vald.  Höfðum skotist á milli húsa, farið fetið án þess að sjá nema á gangstéttabrúnina við hlið okkar, vonlaust var að anda að sér þessum óþverra nema í gengnum grímu eða fötin sín.  Við brunuðum heim og ég var smeykur um að okkar hlutverk yrði að keyra um túnin og tína upp dauð lömb, varla höfðu þau átt góða vist í þessu helvíti.

því kom það skemmtilega á óvart að sjá kindur á beit og lömbin stökkva til og frá í leik, eins og eftir góða regnskúr. Við fórumí það að koma heyrúllum á þá staði sem ærnar voru, opna hlið til að þær kæmu ekki að lokuðum dyrum, að þær gætu komst leiðar sinnar. En vatnið var ekki björgulegt, þeir tæru fjallalækir, sem í gegnum áratugina höfðu ekki orðið annað en vel mórauðir í stórrigningum voru nú eins og sementseðja. Engin vissi hvað var í öskunni, hvort hún væri eitruð eða eins og hún sem betur fer reyndist vera, fremur skaðlítil í vatninu. Blessaðar kindurnar reyndu að drekka þennan óþverra því ekki var annað að hafa.

Öskufall á Fossi 21 maí 2011

En þrátt fyrir ömurleikann sem blasti við manni hefur þetta skánað og mun verða betra með tímanum þótt askan sé allstaðar, Síðan hefur ávallt verið gjöful sveit og þar drýpur smjör á hverju strái í skilningi gróðurfars.  Heyfengur reyndar rýrari en í meðalári vegna þéttrar ösku í sverðinum og ekki allstaðar heyjað af þeim sökum.
Oft hafa hrotið af vörum mínum orð Gunnars á Hlíðarenda, Fögur er hlíðin og satt best að segja gat ég ekki séð í vor að hún yrði fögur í bráð en annað koma á daginn, iðagrænar, blómstrandi brekkur, með ösku í sverði, Fögur er hlíðin .

Foss á Síðu 31. júlí 2011

 

 

 

Athugasemdir

[solla (IP-tala skráð) 6.8.2011 kl. 08:11]

Gaman að lesa þessa lýsingu hjá þér Helgi þú ert góður penni:-)

[Sigurður Hreiðar, 13.8.2011 kl. 12:16]

Gaman að sjá til þín aftur, HP. Var eiginlega farinn að gleyma að guða á gluggann þinn. Einu sinni í viku er lágmark, nema maður hafi skroppið eitthvað lengra til, þangað sem tölvur eru utan seilingar.