Kvenfólk.

  Haustið var komið. Þá var kominn tími skólans og fyrir lá að fara þangað. Ég hafði verið svo lánsamur að þurfa ekki að hitta skólafélagana  um sumarið. Þessir krakkar voru ágætir, misjafnir, en samt ágætir. Ég veit ekki hvað það var , en það var eins og allt í sambandi við skólann skyldi gleymast um sumarið. Eins og sumarið væri byggt á því að ekkert í sambandi við hann kæmi í hugskot mitt. Það var til dæmis stöku sinnum farið í sund á Klaustri og þá fékk ég ónot í magann þegar ég kom inn í skólann. Það var ekki það að félagarnir væru slæmir, því sumir þeirra voru mínir bestu vinir. Það var bara eins og þessir árstímar yrðu að vera aðskildir.

Við gengum, systkinin vestrí Miðbæ og þar var rússinn í startholunum, nýmálaður og spegilfagur. Nonni hafði verið skólabílstjóri frá því að ég mundi eftir mér og var hann almennt talinn sá albesti í faginu. Hann hafði brottfarartíma frá Fossi klukkan korter fyrir níu á hverjum morgni og var alltaf mættur á réttum tíma, tíu mínútur yfir níu í, seinasta lagi. Þá gat maður náð áttum áður en  klukkan hringdi svo hátt og snjallt.

Við vorum um 12-14 í bekknum og afskaplega sundurleitur hópur. Stelpurnar krunkuðu sig saman og jafnvel í tvo eða fleiri hópa. Við strákarnir tókum hinsvegar höndum saman um hvert verk sem þurfti að inna af hendi enda  þroskaðri en þær.

Það er annars með ólíkindum hvað konur hafa haft lítið upp úr því að ganga menntaveginn svokallaða, ekkert nema þvermóðskuna. Einnig hefur þetta uppátæki okkar, að leifa þeim þetta, haft það í för með sér að þær eru að glata niður þeim hæfileikum sem þurfa að prýða góða húsmóður. Það er undir hælinn lagt hvort einhver sé heima, hvað þá að maturinn sé klár. Er ekki furða þó menn horist upp og líti út eins og riðuveikar rollur. Sú kona er vart til lengur sem hefur þessa einstöku lífsgleði , hamingju og þjónustulund  sem ömmur okkar hafa. Allt er fyrir mann gert á þeim bænum. Stoppað í sokkana, brauðið er ekki aðeins sett á borðið, heldur smurt og því klárt til átu. Ekkert er gert til að tefja hina vinnandi stétt landsins.

Ég er elstur minna systkina og  get ég sagt sögu af því hve veður skipast skjótt í lofti . Þar var vinnuregla sem ekki var deilt um á heimilinu. Við karlmennin vorum í útiverkum og konurnar sáu um heimilið. Gekk þetta ávallt vel. Það var því einn sumardag fyrir margt löngu, að þetta skipulag var lagt af.. Það átti að vera dansleikur í félagsheimilinu um kvöldið og var stefnan sett þangað. Hótelstýran  hafði ráðið slíkan hóp af utansveitar stúlkum til vinnu um vorið að við, hinir ólofuðu piltar, gátum vart okkar eigin augum trúað. Hver annarri föngulegri og hafði nú dæmið snúist við frá því að allt flæddi af iðnaðarmönnum úr bænum. Á þeim tímum var eins og við værum ókunnugir en þeir heimamenn. Slík var hrifning stelpnanna af þessum kaffibrúnu steratröllum.

Við gátum nú valið okkur kvonfang ,eins og  úr kvellelistanum Var ég búinn að sjá föngulega mær sem var álitleg til undaneldis.Var því mikið atriði að koma vel fram á dansleiknum og vera snyrtilegur í alla staði. Þennan dag var maður í hinum daglegu störfum og samkvæmt verkaskiptingu fyrri ára gat maður verið úti fram á síðustu stundu, stokkið inn í sturtu og þar biðu fötin pressuð, skyrtan straujuð og skórnir stífbónaðir. Þetta hafði litla systir mín alltaf gert fyrir mig , möglunarlaust. En á þessari ögurstundu brast krosstréð. Hvergi var leppana að sjá og fann ég þá inn í skáp, samankrumpaða frá því á þorrablótinu. Spurði ég hverju þetta sætti, hvort kannski væri búið að kaupa á mig ný föt eða hvort hún hefði gleymt sér. Þótti mér það reyndar ósennilegt þar sem hún var greinilega tilbúin á ballið sjálf. Hún tjáði mér það að ég gæti nú séð um þessa leppa sjálfur! Þetta var mjög slæmur tími til að vera með uppreisn. Mamma var á ættarmóti á Flúðum og mér því allar bjargir bannaðar.

Eftir langan tíma, mikið fát og  lélegan árangur var ekki um annað að ræða en drífa sig í samkomuhúsið, enda orðið áliðið og dansinn vafalítið farinn að duna. Það er ekki kvenþjóðinni að þakka að maður skuli vera búinn að ná sér í konu. Þegar ég loks komst í Klaustur, var fjörið löngu byrjað og mátti engu muna að félagar mínir væru búnir að krækja í stelpuna. Var þar snarræði mínu að þakka að konan sem ég bý með er ekki tengdadóttir annars manns en hans pabba. Þarna kom ég askvaðandi inn á dansgólfið, kófsveittur í illa krumpuðum fermingarfötunum mínum og reif stúlkuna úr fangi strákanna. Ekki þarf að lýsa því nánar sem á eftir fór en það kom ekki að sök að hún sér illa og þar að auki settist slík móða á gleraugun hennar vegna uppgufunarinnar frá skyrtunni minni sem var nýkomin úr steypibaði gufustraujárnsins, að hún sá ekki krumpurnar í fötunum.

Þarna skall hurð nærri hælum. Kvenrembuskapurinn var nærri búinn að hafa af mér þessa úrvals konu. Strákarnir voru í mörg ár eftir þetta, kvenmannslausir og sumir ekki enn komnir með konur.

                                                                                 

                                                                                                                            

Athugasemdir

[Sigurður Hreiðar, 14.11.2009 kl. 11:40]

Ek em nú svo gamall sem á grönum má sjá og kannski þess vegna sem ég kann vel að meta svona ævisögu-upprifjanir. Líka ljúft að rifja upp fyrir sér hvernig það atvikaðist að lífsförunauturinn er sá sem raun ber vitni. Við megum prísa okkur sæla Helgi minn, að eiga svolítið nærsýnar konur.