Aftur um aldarfjórðung

Þau voru létt, sporin hans þegar gúmmíbáturinn náði loks landi austan við Síkið. Hljóp við fót og þótt hann væri fæddur sama ár og afi minn, var hann langt á undan. Við vorum forvitnir, strákarnir, þutum í hringi, sparkandi í allt sem við sáum, hnubbandi hvor í annan. Gamli maðurinn fjarlægðist meir og meir og þegar við ætluðum að taka sprettinn, þá var það of seint. Siggeir var þegar kominn austur að Melós, langt á undan okkur.

Mikið hlýtur hann að hafa vedrið hissa á galgopahættinum.

Kærleikur á fjöllum.

Ég hef oft talað um hvað smalamenskan er mér kær, hvað það er  unaðslegt að skottast um heiðarnar og sjúga í sig fjallaloftið, eltast við misjafna sauðina, misjafnlega stefndur sjálfur. Hvað það getur verið mikil slökun frá skarkala höfuðborgarinnar, fjarri sambandi gsm símans, aðeins dagsbirtan stjórnar för. Hve mikils virði það er fyrir okkur sauðina að sunnan að geta dottið inn í samfélagið sem við erum aldir upp við, eins og tíminn hafi staðið í stað.

Þó er eins og hundarnir hafi ekki eins gaman af þessum fundum, að þeir sjái ekki að sátt og samlyndi er það sem skiptir máli ef gaman skal hafa af. Þeir eru roknir saman  um leið og stoppað er , slást sem mest sem þeir mega og möguleg vinátta virðist fokin út í veður og vind. Augnaráðið í kjölfarið er magnþrungið og hver er á verði gagnvart öðrum.

Þannig ná þeir að skemma afkaplega ánægjulegar stundir með stærilátum og leiðindum. Stundir sem hefðu átt að vera í staðinn kærleiksstundir þeirra,  þar sem hver  ber virðingu fyrir örðum, hver horfir framhjá galla hins, hver styður annan.

Já, þeir átta sig kannski ekki á þessu fyrr en of seint.

Urð og grjót / Blómstrandi brekkur

Var boðið í gær í ferð inn undir Langjökul, fórum frá Þingvöllum, Norðlendingaleið,  austur að Hagavatni og um það svæði. Frábær ferð með ágætum mönnum.

Ekki þótti mér mikið til  haglendis svæðisins koma, fátt annað en urð og grjót, sem þó getur nú talist fagur,  en meira að segja Austur-Síðu afréttismanninum blöskraði og er þá víst mikið sagt.

Set hér tvær myndir til samanburðar.

Hlöðufell

Miklafell.

Segir meira en mörg orð.

Helga Sara í skóla

Oft er ég sakaður um að vera hranalegur í framkomu, að ég geti varla pantað pylsu nema með látum. Geti varla óskað fjölskyldunni góðrar nætur án þess að himinn jörð virðist vera að farast.
En mitt í öllum þessum misskilningi er þó alltaf einn sem ég á vísan, sem alltaf skilur hvað ég á við, þó málrómurinn sé mishár og andlitið misþrútið. Það er hann Pjakkur, hundurinn hans pabba.

En eitt er þó það sem ég á enn erfiðara með að skilja, það er að ég skuli í öðru orðinu vera kallaður hrotti en í hinu kelling. Kannski er það sú hlið karlmansins sem ekki er flíkað nema við hátíðleg tækifæri og þá helst þegar enginn sér. Nú sér mig enginn og því get ég með góðri samvisku upplýst þá sem vilja vita, hvað óskaplega það er skrítin tilfinning þegar börnin mans fara í fyrsta skiptið í skóla. Það var einmitt í dag sem dóttir mín mætti sinn fyrsta dag í skóla , afskaplega spennt og glöð en ég var eiginlega ekkert betri. Virkaði áreiðanlega hálfkjánalegur, hlaupandi um með myndavélina, kennararnum og nemendum til ama og dóttur minni sennilega til ævarandi skammar.

Hér situr hún út við gluggann og bíður þess að ég komi mér út úr stofunni.
En myndinni náði ég.

Borgarstjórinn ei skóflufær?

Tókuð þið eftri því að Vilhjálmur snéri skóflunni öfugt.

Skóflan var að vísu skringileg en samt... klaufalegt.
Ætlann hafi verið nýbúinn að slokra niður volgum bjór?

Landið helgað með eldi

Kvennamál

      
Með ólíkindum má víst teljast að maðurinn skyldi ná sér í konu og hvað þá eignast börn. Það er engu að síður staðreynd og það sem meira er , öll virðast þau mannvænleg og prúð. Meira að segja virðast þau myndarleg og eru menn þar ekki á eitt sáttir, hverju það skal þakka.  
Eitt er þó víst. Það er ekki skaftfellskri kvenþjóð að þakka hvað börnin eru fín, né heldur að þau skulu yfirleitt vera komin í heiminn. Skaftafellssýslan hefur í þrjátíu og níu ár átt hug hans allan og erfitt yrði að finna þann mann sem þjáist af meiri heimþrá en þessi umsnúni undanvillingur Síðunnar. Vorin, með gróandann og dýrðina, þar sem hrossagaukurinn leikur við hvern sinn fingur, sumrin, með heyskapinn, útreiðartúrana, ádráttinn í Hólmunum, félagarnir allt um kring. Haustin, með afréttisferðirnar þar sem allir eru samstíga og sælir með sitt, féð rennur af fjalli líkt og lækir,  niður klifin þar sem golan ýfir hvíta ullina. Þetta er aðeins minningin ein og því aðeins hægt að velta sér upp úr henni og láta það gott heita.

Nei, það er ekki tekið út með sældinni að gerast Gaflari.            
Það var aldrei ætlunin að verða burtfluttur Skaftfellingur. Hann var búinn að prófa að vera í sollinum í borg Davíðs. Ekki líkaði mönnum vistin þar og því ákveðið að hverfa alfarið þaðan og alkominn í sveitina sína, sem var honum hans ær og kýr.
En allir menn skydu ná sér í konu og þar stóð hnífurinn í kúnni, því þó nóg væri af kvenkostinum í sveitinn var eins og það væri ekki skilningur á þeirri nauðsyn að standa saman. Sama var hve mikið menn lögðu á sig við að ganga í augun á þessum prímadonnum, aldrei var svo mikið sem litið í áttina að manni. En, ef aðkomumenn bar að garði, þá var öldin önnur. Það var eins og þá risu þær frá dauðum. Yfir gaddfreðin andlitin færðist bros og jafnvel svolítill roði. Þær stukku af stað og andlitsfarðarnir seldust upp á kaupfélaginu. Allt þótti fyndið sem þessir leppalúðar létu út úr sér, þó ekki kæmi orð af viti upp úr þeim, enda aldir upp á mölinn með öllu sem því fylgir.

Það kom hins vegar að því að mælirinn fylltist og var þá farið að líta í kringum sig. Kom þá hitt og þetta í ljós sem var haldið leyndu fyrir saklausum sveitapiltunum. Þeir voru nefnilega vanir að renna í hádeginu,uppá gamla hótel, í fínar steikur hjá Grétu og Vigdísi. Svo þegar sumraði, þá færðist reksturinn niður í skóla. Piltunum var sagt að það væri vegna svefnpokaplássins í kennslustofunum og þar mætti fá aukapening fyrir hótelið.
Þangað var þeim sagt að fara aldrei. Gréta og Vigdís hefðu svo mikið að gera þar að þeir myndu aðeins þvælast fyrir. En þangað ráfuðu þeir samt í þunglyndi sínu og kom þá í ljós að skólinn, sem var búið að breyta í hótel, var kjaftfullur af ótrúlega fallegum stelpum sem voru þar við störf. Slíka fegurð höfðu menn aldrei séð. Hver stúlkan var annari fegurri.
Gáfu menn það alveg upp á bátinn að eltast við afundnar,dyntóttar og húmorslausar heimastelpurnar.Menn snéru sér að þessari  fínu nýlendu og völdu sér kvonfang þar. Úr nógu var að moða og menn hurfu þaðan nokkuð brattir og sáttir við sitt.

 

17. ágúst Margrét Helgadóttir 90 ára

Hún elsku besta amma mín er 90 ára í dag.  Hún heldur upp á afmælið sitt heima á Fossi, þar sem fjölskyldan ætlar að koma saman um helgina. Reyna að gera henni, og okkur öllum, glaðan dag. Hangikjet í kvöld og kökur á morgun.

 

 

11.ágúst Margrét Helgadóttir 9 ára

Margrét mín afmæli í dag. Þennan dag fyrir 9 árum kom hún í heiminn, 7 árum seinna en bróðir hennar, sem var búinn að gefa upp alla von um að eignast systkyn.  Eitthvað þótti okkur hann nú taka henni frekar fálega þegar við sóttum hann til að kíkja á spítalann, stuttu eftir fæðinguna. Snéri sér frá henni og vildi ekki fyrir nokkurn mun kjassast í henni. Þegar við fórum að ræða þetta við hann, sagðist hann bara ekkert þekkja hana og var því kurteisin uppmáluð.

Núna er hann 16 ára, fyrirmynd systra sinna sem dýrka hann og dá, enda hinn vænsti bróðir.

Klaustur.is ?

Skelfing er nú að horfa uppá doðann á klaustur.is. Skammirnar sem við fengum í fyrra fyrir að skrifa á síðuna eru mér í fersku minni, var þar vegið að átthagatryggð minni svo um munaði. Ég varð að sjálfsögðu við ósk heimamanna og hætti skrifum hið snarasta á síðu þeirra, enda ekki ætlun mín að ergja, hvorki fyrrum sveitunga mína, né þá sem þangað fluttu seinna.

Ég held að þar hafi þeir sem mest hörðu sig í frammi, bæði undir nafni og dulnefni,  átt frekar að halda sig til hlés. Síðan er nokkurnvegin dauð, fátt er skrifað og seint. Viðburðir fást ekki skrifaðir í viðburðardagatalið ( ef marka má skrif heimamanna) og annað eftir því.

Hefði nú ekki verið skárra að umbera okkur brottflutta og leyfa okkur spekúlera um hitt og þetta,  ræða það sem á döfinni er og fleira í þeim dúr.  Jafnvel þótt stöku gagnrýni hafi komið fram.

En svo var ég að hugsa, kannski líður þeim ,sem um sveitina mína hafa að gera, eins og við brottfluttir séum einhverskonar fyrrverandi makar sveitarinnar, gamlir kærastar eða kærustur, sem núverandi makar vilja ekkert af vita.

Nú þá skil ég þetta afar vel.

Heimskur um verslunarmannahelgina.

Mannskepnan er gædd þeim hæfileika að aðlagast hinum verstu aðstæðum. Það hefur skaparinn sennilega sett í okkur vegna þess að han hefur náttúrulega vitað sem var, að tæplega kæmist hann yfir að halda öllum kátum og glöðum með það sem við höfum. Hann varð að setja þetta í okkur, sem nokkurskonar aukabúnað. Svona eins og hina kveikjuna í flugvélum. Þar er borð fyrir báru, vaðið fyrir neðan, allt það.

Ég fer nefnilega ekki austur um helgina, er búinn að vera að glíma við það í dag, var með beinverki í morgun, ofskynjanir eftir hádegið og ranghugmyndir seinnipartinn. Hringdi þá í einn sem ég vissi að var á leiðinni austur. Hann var staddur í Breiðholtinu, á rauðu ljósi, pirraður í skapinu.

Ég rabbaði við hann smá stund og kvaddi þegar hann var kominn að næsta rauða ljósi.  Ég lagði símann frá mér, hallaði mér aftur og setti Stevie Ray Vaughan á spilarann.

Guð er góður.