"Bloggvinir"

Voða eru menn að taka þetta blogg alvarlega.  Einhver kona á blogginu agnúast útí mann sem eyddi henni út af blogvinalistanum? Skoðanaágreiningur var ástæðan??

Sumir telja það dónaskap að hafna óskum um þessa vináttu, hvað þá að slíta henni.

Kommon, hvaða rugl er þetta? Ég eyddi af mínu bloggi nokkrum sem voru titlaðir bloggvinir, ég leit ekki svo á að þetta væru sérstakir vinir mínir, ég legg anann og meiri skilning í hugtakið vinur en að nóg sé að vera með krækju hver á annan.  Voru þetta þó menn sem ég hef nokkrar mætur á.  Vissulega er þetta þægilegt til að fylgjast með skrifum sem maður hefur áhuga á en vinátta er held ég fulldjúft í árinni tekið. Nær væri að þetta héti einhverju öðru nafni.

Ég áskil mér rétt til að hafna þeim sem óska eftir að gerast mínir bloggvinir, sýnist mér svo, og hana nú!

Ekki það að þeir bíði í hrönnum.  ( Set broskarl til að sýna í hvernig skapi ég er)

Þjófar í Orkuveitunni.

Alveg er það kostulegt að hlusta á þessa gerspilltu menn í Orkuveitunni reyna að fá okkur til að halda að þeir séu sjalfir að trúa því að þeir séu sjálfir að segja satt.

Er það virkilega þannig hjá þessum spjátrungum að laun duga ekki lengur til að halda mönnum við vinnu? Þarf virkilega að bera fé á menn í stórum stíl til að menn tolli í vinnunni.? Eru menn virkilega svo lélegir stjórnendur að allt fari á hliðina ef  einstaklingur segir upp vinnunni hjá viðkomandi fyrirtæki? Eru menn hættir að vinna saman að verkefnum?

Þetta eru svo gerspilltir kónar að þeim er meira að segja sama um almenningsálitið. Aðeins skal græða peninga og það í stórum stíl.

Svandís Svavarsdóttir á heiður skilið fyrir ákveðni sína, er ég þó ekki vanur að hrósa visntri grænum.

Ég hef óbeit á þessum mönnum!

Hættur við að hætta.

Vegna fjölda áskoranna hef ég hætt við að leggja neglurnar á hilluna.

Nei, nei. Bara að grínast. Ég læsti bloggiinu mínu og ætlaði að hætta að blogga en ég hef sennilega bara verið svangur í gær.

Í daga er allt betra.

Brottfluttur smali

 Hvað mig snertir er haustið átakatími fyrir líkama og sál. Kólnandi veðurfar gerir hvert áhlaupið á veikburða líkamann á fætur öðru sem fyrir vikið verður af nauðsynlegum næringarefnum, jafnvel dögum saman. Kemur sér þá vel að hafa hugsað um að nærast vel um sumarið og halda hreyfingu í lágmarki. Hinsvegar togast sá þáttur svolítið á í sálartetrinu, hefði kannski verið gott að rölta svolítinn spöl á degi hverjum því það er sárt að sjá hvernig sauðkindin er farin að stíla inn á að vera á minni smalaleið. Þar geta þær verið algerlega óhultar og snúa gjarnan á þunglamalegan smalann af stakri snilld. Hefur örnefnið Grátklettur fengið nýja þýðingu þar sem rollurnar gráta af hlátri þegar löðursveittur, másandi smalinn skríður eftir kindagötunni, stystu leið til byggða. Á mínum gamla afréttir er sú hefð ríkjandi að valinn er feitasti smalinn hvert haust og hef ég fyrir löngu unnið bikarinn til eignar.
Einnig er það greipt í barnssálina að á haustin fara krakkarnir úr sveitinni til síns heima. Vinnukonan á næsta bæ er farin án þess að maður hafi svo mikið sem fengið að leiða hana á eftir beljunum. Vinnumaðurinn á þar næsta bæ fer með sömu rútu og ég sé að hann sest við hliðina á henni, límdur við hana.
Ég horfi út í myrkrið og það eina sem ég heyri er niðurinn í Fossinum. Í gamla daga vissi barnið ekki hve undurfagurt það hljóð getur orðið þegar árin líða.
En bíddu við!Vélarhljóð berst úr fjarska og nálgast. Það á að fara í heiðina! Ég stekk af stað, þeir hafa sennilega ekki náð í mig í gær til að láta mig vita. Hleyp eins og fætur toga inn í bragga og dreg fjórhjólið undan rúgbagganum frá því í fyrrahaust. Skelli bensíni á tankinn, treð mér í regngallann, set á mig hjálminn og lít niðrá veg. Þeir fara framhjá. Þeir skilja mig eftir. Þeir hafa þá ekki reynt að ná í mig í gær. Ég tek af mér hjálminn, klippi utan af mér regngallann og rölti upp í Foss. Þetta verður slæmur dagur.  

Áður birt í Bandaríkjunum 2006

 

 

Kvenfólk

 Haustið var komið. Þá var kominn tími skólans og fyrir lá að fara þangað. Ég hafði verið svo lánsamur að þurfa ekki að hitta skólafélagana  um sumarið. Þessir krakkar voru ágætir, misjafnir, en samt ágætir. Ég veit ekki hvað það var , en það var eins og allt í sambandi við skólann skyldi gleymast um sumarið. Eins og sumarið væri byggt á því að ekkert í sambandi við hann kæmi í hugskot mitt. Það var til dæmis stöku sinnum farið í sund á Klaustri og þá fékk ég ónot í magann þegar ég kom inn í skólann.

Það var ekki það að félagarnir væru slæmir, því sumir þeirra voru mínir bestu vinir. Það var bara eins og þessir árstímar yrðu að vera aðskildir.

Við gengum, systkinin vestrí Miðbæ og þar var rússinn í startholunum, nýmálaður og spegilfagur. Nonni hafði verið skólabílstjóri frá því að ég mundi eftir mér og var hann almennt talinn sá albesti í faginu. Hann hafði brottfarartíma frá Fossi klukkan korter fyrir níu á hverjum morgni og var alltaf mættur á réttum tíma, tíu mínútur yfir níu í, seinasta lagi. Þá gat maður náð áttum áður en  klukkan hringdi svo hátt og snjallt.

 Við vorum um 12-14 í bekknum og afskaplega sundurleitur hópur. Stelpurnar krunkuðu sig saman og jafnvel í tvo eða fleiri hópa. Við strákarnir tókum hinsvegar höndum saman um hvert verk sem þurfti að inna af hendi enda alltaf mun þroskaðri en þær.Það er annars með ólíkindum hvað konur hafa haft lítið upp úr því að ganga menntaveginn svokallaða, ekkert nema þvermóðskuna. Einnig hefur þetta uppátæki okkar, að leifa þeim þetta, haft það í för með sér að þær eru að glata niður þeim hæfileikum sem þurfa að prýða góða húsmóður. Það er undir hælinn lagt hvort einhver sé heima, hvað þá að maturinn sé klár. Er ekki furða þó menn horist upp og líti út eins og riðuveikar rollur.

Sú kona er vart til lengur sem hefur þessa einstöku lífsgleði , hamingju og þjónustulund  sem ömmur okkar hafa. Allt er fyrir mann gert á þeim bænum. Stoppað í sokkana, brauðið er ekki aðeins sett á borðið, heldur smurt og því klárt til átu. Ekkert er gert til að tefja hina vinnandi stétt landsins. Ég er elstur minna systkina og  get ég sagt sögu af því hve veður skipast skjótt í lofti .

 Þar var vinnuregla sem ekki var deilt um á heimilinu. Við karlmennin vorum í útiverkum og konurnar sáu um heimilið. Gekk þetta ávallt vel. Það var því einn sumardag fyrir margt löngu, að þetta skipulag var lagt af.. Það átti að vera dansleikur í félagsheimilinu um kvöldið og var stefnan sett þangað. Hótelstýran  hafði ráðið slíkan hóp af utansveitar stúlkum til vinnu um vorið að við, hinir ólofuðu piltar, gátum vart okkar eigin augum trúað. Hver annarri föngulegri og hafði nú dæmið snúist við frá því að allt flæddi af iðnaðarmönnum úr bænum. Á þeim tímum var eins og við værum ókunnugir en þeir heimamenn. Slík var hrifning stelpnanna af þessum kaffibrúnu steratröllum.

Við gátum nú valið okkur kvonfang ,eins og  úr kvellelistanum Var ég búinn að sjá föngulega mær sem var álitleg til undaneldis.Var því mikið atriði að koma vel fram á dansleiknum og vera snyrtilegur í alla staði. Þennan dag var maður í hinum daglegu störfum og samkvæmt verkaskiptingu fyrri ára gat maður verið úti fram á síðustu stundu, stokkið inn í sturtu og þar biðu fötin pressuð, skyrtan straujuð og skórnir stífbónaðir. Þetta hafði litla systir mín alltaf gert fyrir mig , möglunarlaust.

 En á þessari ögurstundu brast krosstréð. Hvergi var leppana að sjá og fann ég þá inn í skáp, samankrumpaða frá því á þorrablótinu. Spurði ég hverju þetta sætti, hvort kannski væri búið að kaupa á mig ný föt eða hvort hún hefði gleymt sér. Þótti mér það reyndar ósennilegt þar sem hún var greinilega tilbúin á ballið sjálf. Hún tjáði mér það að ég gæti nú séð um þessa leppa sjálfur!

 Þetta var mjög slæmur tími til að vera með uppreisn. Mamma var á ættarmóti á Flúðum og mér því allar bjargir bannaðar. Eftir langan tíma, mikið fát og  lélegan árangur var ekki um annað að ræða en drífa sig í samkomuhúsið, enda orðið áliðið og dansinn vafalítið farinn að duna.

Það er ekki kvenþjóðinni að þakka að maður skuli vera búinn að ná sér í konu. Þegar ég loks komst í Klaustur, var fjörið löngu byrjað og mátti engu muna að félagar mínir væru búnir að krækja í stelpuna. Var þar snarræði mínu að þakka að konan sem ég bý með er ekki tengdadóttir annars manns en hans pabba. Þarna kom ég askvaðandi inn á dansgólfið, kófsveittur í illa krumpuðum fermingarfötunum mínum og reif stúlkuna úr fangi strákanna.

 Ekki þarf að lýsa því nánar sem á eftir fór en það kom ekki að sök að hún sér illa og þar að auki settist slík móða á gleraugun hennar vegna uppgufunarinnar frá skyrtunni minni sem var nýkomin úr steypibaði gufustraujárnsins, að hún sá ekki krumpurnar í fötunum. Þarna skall hurð nærri hælum. Kvenrembuskapurinn var nærri búinn að hafa af mér þessa úrvals konu.

Strákarnir voru í mörg ár eftir þetta, kvenmannslausir og sumir ekki enn komnir með konur.                                                                                                                                                                                                                       

Lygsaga

Þar sem ég sat og át matinn minn, kom maðurinn og sparkaði stólnum undan mér. Stóllinn þaut út í glugga og langt út á hlað. Eins og gefur að skilja hlunkaðist ég í gólfið og lá þar reyndar í smá stund. Hugsaði málið. Átti  ég að spretta á lappir og hjóla í mannhelvítið? Ég  valdi hinn kostinn, þann ömurlega kost sem presturinn kenndi okkur í stofu fimm, að bjóða fram hina kinnina. Það er svo sem ágætt að kunna þetta, sérstaklega þegar um veifaskata eins og mig er að ræða, skræfu sem þorir ekki að slá frá mér.

Ég stóð upp og sterafulli, kaffibrúni, einfaldi leiðindapúkinn var þegar sestur í sætið mitt, sem var að hans mati hans sæti. Ég gekk að kaffikönnunni, fékk mér vænan sopa af brennheitu kaffi. Hugsaði með mér: Seinna, seinna væni minn og þá verður það duglegt.

Er orðinn hressari

Geðheilsan er hrokkin í lag, eins mans dauði er annars mans brauð, þar sem litli bróðir gekk úr skaftinu í miðju öðru safni, lét ég ekki segja mér það tvisvar og var mættur í hans stað í hinni undurfögru sveit, Síðunni. Sveitinni þar sem grösin virðast grænni, brekkurnar brosa við hverjum sem vill og Fossinn fegurri en nokkurt fljóð.

Í Fellinu stóð föngulegur hópur, hópur sem virtist klár í hvað sem var, gráir fyrir járnum sátu þeir og hámuðu í sig hafragrautinn, sprottnir á lappir, virtust sem nýhreinsaðir hundar.

Ekkert kemur í stað þessara ferða, ferða þar sem fátt fær raskað sálarró. Ró sem hámarki nær á Fjalldalsbrúnum þegar féð streymir fram í löngum röðum, rennur í rólegheitum eftir kindagötunum fram heiðar.

Þetta skilur enginn sem ekki hefur upplifað, það er nefnilega líf utan við skarkalann og háhraðatengirnar. Líf sem er ólíkt því við heyrum af í fréttum á mánudagsmorgnum á Bylgjunni.

Ég er ..........

................lélegur.

Skaftárvirkjun

það verður nú meiri munurinn þegar búið verður að virkja þessa kolmórauðu á, sem flæmist um með sinni eyðileggingu,  flestum til ama og leiðinda. Þegar Lakalón verður orðið að veruleika verður þessi líka fína tæra spræna algert augnayndi. 

Heimamenn koma ár sinni fyrir borð á meðan framkvæmdum stendur, taka vel á því og leggja grunninn að velferð framtíðarinnar.

Hátækniiðnaðurinn blómstrar þá utan í hverjum hól og ferðamennskan sem aldrei fyrr. Siglt verður með ferðamennina til að skoða Lakagígana og í Laka sjálfum verður veitingastaður og sögusafn.

Bændur geta gengið að ám sínum vísum í þeim hólma sem þeir settu þær í um vorið og kjötið því sérmerkt þeim gíg sem það var alið á.

Lakalamb á diskinn þinn. Hljómar vel.

Þegar þetta er allt um garð gengið, þá flytjum við öll hin austur til að sinna því sem heimamenn eru hættir að nenna að gera í góðærinu, taka upp kartöflur, stinga út skán, gera við girðingar og fleira í þeim dúr.

þetta verður gott.

Réttastúss

Septembermánuðurinn í gömlu góðu sveitinni minni verður kærari í mínu auma hjarta eftir því sem árin líða. Þessi mánuður hauststillunnar og sólskinsstundanna ásamt öllu sem því fylgir var eitt sinn tími sem maður kveið allt frá því að skóla lauk í maí. Að sjá á eftir öllum vinunum og félögunum sem maður var búinn að veltast með í blíðu og stríðu allt sumarið. 
  Á vorin komu þeir hver á eftir öðrum, einn í einu. Var sauðburður þá yfirleitt í hámarki því lengri tíma virtist þurfa til að skóla Höfuðborgarbúa því krakkarnir þar voru yfirleitt talsvert lengur í skólanum á vorin en við. Hefur þar verið kennd þessi svokallaða saga, sem við í sveitinni höfum aldrei þurft að læra. Ýmislegt annað voru þau að tala um sem við höfðum aldrei heyrt um. Líklega hefðum við ekki haft gáfur til að nema þessi vorfræði þeirra Reykjavíkurbúa.         
  Fyrstu vikurnar hitti maður ekki vinnumennina á næstu bæjum. Þeir voru önnum kafnir við sauðburðarstreð. Maður sá þá aðeins álengdar, þar sem hausarnir á þeim, gægðust upp úr kerrunum. Munurinn á þeim og kindunum var að féð var yfirleitt kollótt. Er leið á sumarið kom hins vegar tími hinna ýmsu leikja og uppátækja.    Þegar haustið nálgast, dugar ekki að leggja hendur í skaut, heldur opna dyr og fagna þessum árlega gesti. Hann ber nefnilega með sér afar skemmtilegar stundir og blíðuna sem áður er getið.
En fremstar í flokki fara réttirnar.            

 Það hefur verið til siðs að draga í sundur það fé sem smalað er af afréttarlöndum sveitanna. Til að koma þessum skjátum til byggða, þarf ýmislegt til. Það þarf að smala saman þeim klárum sem finnast og brúka þá til verksins. Eru þessar ferðir hestanna í sumum tilfellum einu ferðir þeirra allt árið. Má nærri geta hvað þeir hlakka til.  Menn flykkjast að frá öllum landshornum til að komast í þetta réttarrugl. Gamlir sveitamenn komast í sitt eldra form og verða sperrtir sem aldrei fyrr. Kerlingarnar sýna allt í einu fyrri takta og smyrja dýrindis nesti fyrir karla sína. Þar sem þessar nútímaréttir eru aðeins til gamans og varla í neinni alvöru, fá kvinnurnar að fljóta með og standa þær þá gjarnan fyrir utan réttarvegginn til að ekki hljótist slys af.