....

Það kemur mér stundum á óvart hvað ég á góða konu.  Stundum er ég alveg að gefast upp á henni, finn henni flest til foráttu, til fárra hluta nytsamleg. Skil ekkert í sjálfum mér að nenna að dröslast með hana svona algerlega í eftirdragi. Augu mín opnast þó stöku sinnum og er einna mest þegar ég sé muninn mínum högum og högum félaganna. Þeir virðast margir hverjir fáu ráða um sitt eigið líf,  taka ekki ákvarðanir einir, eru skikkaðir til að raða sínum hlutum eftir því hvernig kerlingunum þóknast.  Undanskil ég eðlilegt samlífi fjölskyldna.

Mikið svakalega er ég eiginlega heppinn með konuna mína, hugsa ég þá, lít til baka og finn að ég get gert akkúrat það sem mig langar til, fer austur þegar mig langar, á fjöll þegar mér dettur í hug, smala eins oft og þörf er á, allt saman ein með sjálfum mér, með ótrúlegum skilningi konunnar geri ég þetta árum saman. Endalaus þolinmæði hennar í minn garð vekur mig til umhugsunar, slíkan kost eiga fáir til að státa af og hreinlega með ólíkindum að hún skuli ekki fyrir löngu vera búin að finna sér almennilegan mann.

Eða eins og amma mín sagði : "Helgi, þú skalt þakka Guði fyrir að eiga svona góða konu"
Og ég spyr: Hvað gerði þá Ragnhildur af sér??

Alvöru Skaftfellingar

 Ég er búinn að fara svo oft í sveitina mína í haust að ég er farinn að ruglast á því hvar ég er, þar sem ég flatmaga á kvöldin í sófanum. Stóð mig að þvíum daginn að rjúka upp til að athuga hver væri að koma í heimsókn. Áttaði mig fljótlega á því að þetta var aðeins ljósastaur sem sveiflaðist um í vindinum, en að öðru leiti pikkfastur í malbikinu á Hlíðarbrautinni. Var ekki bíll á fullu spani upp traðirnar. Ég hlýt að hafa verið rétt í þann mund að blunda, allavega leið mér afskaplega vel.

Átti frábæran dag um daginn austur á  Fossi, þar sem við smöluðum heiðina, Fossmenn, menn sem maður getur reitt sig á koma til dyranna eins og þeir eru klæddir, og þeir eru vel klæddir. Léttir i lundu, frábærir kallar.  það er gott að þekkja menn svona vel og finna að þeir þekkja mann jafnvel betur en maður þekkir sig sjálfur.  Vita um alla takkana á manni og ýta á þann sem hentar best hverju sinni. 
Þeir eru alvöru Skaftfellingar

Réttlætið sigrar á Klaustur.is

Lokins hefur gestabókinni á Klaustur.is verið lokað. Þetta gat ekki gengið lengur og hefur hin ágæta sveitastjórn á staðnum stöðvað ærumeiðingar í garð brottfluttra Skaftfellinga.   Nafngreindir einstaklingar voru þar lagðir í einelti, sakaðir um að skrifa aðeins bull og þvælu, hafa ekkert málefnalegt fram að leggja, vera á móti öllu sem breyta átti í gömlu heimahögunum.  Fátt mátti orðið skrifa á síðuna án þess að vera snupraður fyrir.

Svona netdólgar eru sem betur fer stoppaðir af í dag og vonar maður að menn sjái að sér því það er ekki hægt að flytja upp í sveit, hlaða í kringum sig víggirðingar og leggja fæð á okkur hin sem áttum þar heima og erum á þann hátt bundin staðnum tilfinningaböndum.

Þetta er sennilega í ætt við afbrýðisemi,  mörgum mönnum er jú meinilla við fyrri eiginmenn konu sinnar.  Villja hvorki heyra af þeim né sjá.

 

Fjaðralaus og magur?

Hverjum þykir sinn fugl fagur, þó hann sé bæði fjaðralaus og magur, segir amma mín. Hún er vön að segja aðeins það sem rétt er,  annars segri hún bara ekki neitt.  Mér duttu þessi orð hennar í hug áðan þar sem ég stóð og var að dásama fjöllin mín, hvursu fögur þau væru og tignaleg.   Hugsaði með mér, hvílik fegurð, hvíllíkar dásemdir. 

Var þá sem sagt hugsað til hennar ömmu minnar, því það er myrka þoka og sér ekki nema uppí miðjar brekkur. En  ég veit að þau eru þarna í þokunni.

Það er samt gott að þetta skuli vera svona, með fuglinn og fjaðrirnar, því ekki verður konan alltaf nítján ára . Ha?

Framsóknarmaður úr sveit

Þegar hann fluttist á mölina var ekki um það að villast að maðurinn var úr sveit. Skar sig úr hópnum á flesta vegu. Var alls ekki að falla í þennan ótrúlega hóp, þar sem menn kepptust um að belgja sig sperrast. 

Fljótlega fóru spjótin að beinast að sveitamanninum, hann borinn þungum sökum, átti sökina á flestu því sem misfórst í íslensku samfélagi.  Hann bar ábyrgð á verðbólgunni, atvinnuleysinu, vondu gatnakerfi í borginni, dýru lambakjöti og var það greinilega það sem fór mest fyrir brjóstið á þessum vesalings krötum sem virtust undir hverrjum steini sem við var velt.  Sumir þeirra kusu þó íhaldið, en voru greinilega kratar og ekkert annað.

Strax var maðurinn sagður Framsóknarmaður, sama hvað hann reyndi að malda í móinn, hann var stimplaður Framsóknarmaður.  Klárt mál og sjálfsagt. Og það var ekki talið honum til tekna, öðru nær. Hann var hundskammaður fyrir það að vera Framsóknarmaður, þó aldrei hafi hann viðurkennt það, átti allt vont skilið,  þau skammaryrði sem maðurinn hafði aðeins heyrt notuð á hundana, voru nú notuð á  þennan sakleysislega sveitapilt. Pilt sem átti sér aðeins þann draum að fá að vinna í friði fyrir töffurunum og óþjóðalýðnum sem velti sér upp úr vesöld annara í miðri viku og ælum sínum um helgar. Vildi vera í friði fyrir stanslausum árásum þeirra sem virtust sjaldan fara út úr bænum og þá helst með vonda skapið og neikvæðnina að vopni. Þvældust um landið, bölvandi og ragnandi, öskuillir út í þennan helvítis bændalýð sem hékk eins og æxli utan á vinnandi stétt þeirra fyrir sunnan. Allt Framsóknarmenn!

Hvað ef þessi fallegi sveitapiltur hefði verið með  skarð í vör? Hefði hann verið skamaður fyrir það? Hefði hann verið hundskammaður af krötunum fyrir það.  Sennilega  já, því þannig eru kratarnir.

Það er nefnilega þannig að það vill enginn vera Framsóknarmaður, frekar en með skarð í vör. Menn fæðast bara svona. Og það sem meira en, að vera Framsóknarmaður er genagalli, eitthvað sem ekki er hægt að lækna með lyfjum. það er hægt að halda þessu niðri með handaflinu en þegar í kjörklefann er komið, taka genin við og Xið fer við Béið. Eina leiðin til að losna við það er að mæta ekki á kjöstað, því alveg sama hvað menn eru ákveðnir í að kjósa eitthvað annað, það fer alltaf á sama veginn.

Kveðja,
Helgi Pálsson

 

....

Í skólanum mínum í gamla daga voru frímínúturnar  það sem beðið var eftir . Ekki ósvipað  og í dag.  menn þustu út og ærsluðust allan tíman sem mest þeir máttu.  En það eina sem stefnt var að vara að kaupa fótbolta. Allt snerist um að kaupa bolta, í margar vikur á haustin. Bolta skyldi kaupa og var þegar það var í höfn var heldur betur kátt í höllinni, hjá fótboltaunnendum. Þeir byrjuðu á því að skoða gripinn, í krók og kring og ekki vantaði að fallegur vara hann alltaf.

en það var ekki jafn kátt í höll þeirra sem ekki stunduðu þetta sport.  Maður mátti þakka fyrir að komast óslasaður út út kelfunum, slík voru dúndrin. Og ef maður  var svo óheppinn að þeurfa að fara í leikfimi í næsta tíma eftir frímínútur, þá var þjarmað að manni af fótboltabullunum sem voru á vellinum.

Hefði ekki verið betra að kaupa eitthvað annað?

 

....

Það var tekin ákvörðun um að kaupa græjur í skólanum. Nemendafélagið stóð fyrir því og keyptar voru Marantz græjur af fínustu gerð. Þetta voru mikil tímamót í skólanum fyrir þá sem höfðu gaman af tónlist. Þeir nutu þess til hins ýtrasta og spiluðu sem mest þeir máttu. En þetta var líka stór stund fyrir þá sem höfðu ekki gaman af tónlist. Við sem höfðum ekki gaman af tónlist þurftum að hlusta á það sem í boði var í hvert skipti og ég held að þeir, sem voru í þeirri stöðu á fá að handleika þessar fínu græjur, hafi verið í innbyrðis keppni um hver gæti spilað hæst, hver gæti spilað sem þyngstu tónlistina, hver gæti spilað gófustu og biluðustu tónlistina án þess að kennararnir stoppuðu leikinn.

Sá þröskuldur var ansi hár, því kennararnir voru niðri á kennarastofu að reykja.  Þá sátum við, krakkarnir sem ekki vorum fyrir þessa tónlist, eins og dæmd og þóttumst bara hafa gaman af, því þarna voru eldri krakkarnir á ferinni og þeim skyldi fylgja. Vorum í raun að kveljast undan þessum ógurlegu hljóðum. Hefði ekki verið betra að kaupa eitthvað annað í skólann heldur en þetta ?

Ég er nú bara að hugsa um þetta.

....

Það er sama sagan á Klaustur punkturis, alveg endemis lognmolla, Kjartan kennari sagði okkur að menn hefðu öðrum hnöppum að hneppa en bulla tóma þvælu um ekki neitt, eða eitthvað í þá áttina en fyrr má nú hneppa en dauðhneppa! Það kemur varla stafur frá heimamönnum nema  til að skamma okkur hina sem vogum okkur að stíga fæti inn á ritvöllinn þeirra. Kjartan kennari sér þó tíma í það, gengur þá sjáfsagt í óhnepptu þann daginn. Suss og svei, ekki það að viskan streymi frá manni, enda slíkt varla mjög skemmtilegt á texta en ég segi það satt að mikið vildi ég hafa tækifæri til að lesa eitthvað frá gömlu sveitungunum.

Nema menn séu kannski að rækta korn á ritvellinum? Ja ekki eru menn í sundi. Svo mikið er víst.

Veiðiþjófar í Skaftafellssýslum.

Gunnar Ingi Gunnarsson skrifar ágæta grein í morgunblaðið í dag og fjallar þar um ormaveiði, veiði á laxi með ormum. Þar rekur hann aðdraganda þess að menn hættu að veiða laxinn á orm og hann segir menn nota eingöngu flugu í dag, ef ég skil hann rétt.

Hann telur að enginn alvöru veiðimaður noti maðk og getur það vel verið. En getur verið að hluti af þessum "alvöru veiðimönnum" stundi vorveiði á sjóbirtingi? Getur verið að  þessi "fagmennska" taki aðeins til laxveiðinnar og þessir svokölluðu veiðimenn þjóti í dauðans ofboði þann 1. apríl ár hvert í skaftfellsku árnar til að veiða niðurgöngufiskinn?

Menn eru að vísu farnir að veiða þarna á flugu og segjast sleppa því sem veiðist, enda varla mikill fengur í slíkri veiði sem þessari. Siðleysið er þó það sama.

Þessa veiði á að banna með öllu til að fiskurinn fái frið til að ganga til sjávar, því eins og þeir vita sem til þekkja, bítur hann á næstum hvað sem er á þessari leið. Er þar kannski komin skýringin á áhuga þessara "veiðimanna", ef til vill er þetta þeirra eina von til að fá fisk.

Ábyrgðin liggur hjá landeigendum, þeir sjá stundargróðan, mikil sala á leyfum á vorin, í sumum tilfellum eru þeir einnig með gistingu í boði og stinga því hausnum í sandinn, ef það þá þarf til.

 

Heima að passa...

..því Helga Sara er veik og konan þurfti í vinnuna.