Boð og bönn.

Hefur maður kannski alltaf rangt fyrir sér. Getur verið að maður velji alltaf skakka leið og vaði endalaust villu vegar. Hvað er þá hið rétta? Er það rétta það sem hinn telur rétt. Hefur hann réttu handbókina?  Hvar fékk hann þær leiððbeiningar og hver skrifaði þær. Var það ekki bara breiskur maður eins og við hin, manneskja með sína sérvisku? Og hvað er það sem segir að sú sé að gera hið rétta? Hver ákveður að þetta meðgi þarna  en ekki hitt?

 Ja, ég bara spyr.

Frá einmannaleika að heimþrá

 

Júlí er að verða búinn og ég er að falla í nett lyndi. Og þá er ég ekki að tala um léttlyndi. Þar eymir af gömlum gambra þegar kvíðinn settist að í hjarta sveitamannsins og dagarnir voru taldir niður þar til sumarkrakkarnir á Fossi fóru í bæinn.  Hurfu á braut með Austurleiðarrútunni og skildu mann eftir með hundspottið gjammandi í hælunum á manni. Ég horfði á eftir rútunni þangað til hún hvarf út fyrir Draugasteina. Snéri heim og bað hundinn að róa sig. Komdu hvutti.

Nú líður að því að Verslunarmannahelgin gangi í garð og einhvernvegin styttist þá í haustið. Grasið í vegkönntunum tekur að sölna og skyggja fer á kvöldin.

En hvað er ég að bulla þetta, kominn undir fertugt og löngu farinn að heiman. Þarf ekki að lengur að syrgja töffaranna úr bænum, þvert á móti er maður kominn með nett leið á einmitt töffurum í bænum.

Og hvað þá? Þá snýst dæmið algerlega við. Maður fer að þrá að komst í sveitina sína, horfa á sólina faðma brekkurnar sem virðast fegurri en nokkru sinni fyrr í haustblænum. Drifhvítar ærnar um allt með lömbin sín, rígvæn eftir sumarið. Maður þráir það mest af öllu að vera innan um kallana, kallana í sveitinni sem aldrei fóru suður og eru því ómengaðir sveitamenn, alvörumenn þar sem orð standa. Segja það sem segja þarf en ekki endilega neitt meira en það.

Já, svona er nú tilveran mögnuð.

 

Ritfrelsi?

Nú er verið að ræða um að menn megi ekki skrifa hvað sem er  á Bloggið, að maður megi ekki hella úr skálum reiði sinnar að þessum vettvangi.  Ég hef einhvernvegin talið það í mínu valdi að velja hvað ég  skrifa hér, að ég geti sjálfur ákveðið hvort ég hrósa þorpurum eða hasti á þá, eins með Björgvin Halldórson, Saddam Hússein, Ingibjörgu Sólrúnu og hven þann sem ákveður að gera persónu sína að umtalsefni.

En ætli maður verði ekki að skrifa þetta hjá sér og brenna því síðan eða bölva bara ofaní bringuna á sér og brosa síðan framan í heiminn, sama hvað gert er á hlut mans. Nú, svo gæti maður náttúrulega gerst bara þöggla týpan.

Þetta er nú meiri veröldin.

Sveitaskreppur

Við skruppumheim að Fossi á laugardaginn, áttum erindi við Bjarna í Miðbænum. Skoðuðum Skógafoss sem er í miklu uppáhaldi hjá stelpunum en þær voru mikið að spá í kistu Þrasa og fannst magnað að skoða gaflhringinn á safninu, það eina sem hefur náðst af kistunni.

Jújú, snotur foss en full vatnslítill fyrir minn smekk.

Símstöðin frá Klaustri var þarna , stöðin sem mamma mín vann við á sínum tíma, gaf samband á milli sveita og í bæinn þar sem voru sjálfvirkir símar.

Sólin skein alla leiðina austur en þegar austur fyrir Hörgslandskot var komið, fór að rigna og hellirigna austan við Draugasteina. Þetta var að sjálfsögðu fyrir gróðurinn. Reyndi að útskýra þetta fyrri konunni, en hún náði þessu ekki þó óneytanlega hafi þetta einnig verið gott fyrir frjóofnæmið hennar, að fá góða skúr rétt á meðan rennt var í hlað. Magnað hvað allt verður gott í sveitinni.

Í bakaleiðinni fórum við niður í Reynishverfið, þetta afar blómlega hérað og næstum því fallega. Skoðuðum Hálsnefogeyrnahelli í Reynisfjöru.

Fínn dagur.

TF-SIF

Er  maður orðinn gamall? Nei, allavega finnst mér það ekki en þegar maður horfir á þyrlusveitina þá dettur manni í hug að kannski sé maður farinn að reskjast. Þegar þyrlur gæslunnar svífa yfir hausamótunum á manni, setur maður upp ákveðna hugmynd um gerð flugamannanna, svipsterkir en algerlega án svipbrigða, pollrólegir, svona ekkert ósvipaðir Burt Reynolds, og svo náttúrulega Benóní Ásgrímsson, menn sem svara ekki gsm símanum þótt konan hringi. Svo koma þessir flugmenn í sjónvarpið og þá eru þetta bara strákar! Og Benóní eins og afi þeirra, kemur svona með eins og til að passa að þeir bulli nú ekki einhverja vitleysu eða stökvi í burtu. Helvíti held ég samt að hann hafi skammað þá, tekið í lurginn á þeim eins og Pabbi skammaði mig fyrir að láta Allisinn renna niður brekkuna fyrir ofan hlöðu, þar sem hann stóð til að hann færi í gang.

Nei, þessi fumlausu handtök og hárnákvæma flug kemur úr höndum þessara stráka, stráka sem eru klárir í hvað sem er, til að hjálpa ósjálfbjarga mönnum eins og mér, þegar allt er komið í hönk.

Sumarhugleiðing

Það var hásumar. Vestanáttin eins og áður hefur verið lýst, einstök. Vestanáttin er eiginlega það eina góða sem kemur frá Víkinni. Svona hlý og notaleg. Þá er ég að sjálfsögðu að skilja frá, Elínu á Keldunúpi, Sólveigu í Prestsbakkakoti, Sveinbjörgu, Jóhönnu og allar þessar Kerlingar sem sóttar voru út yfir sand til að bæta annars furðugóðan stofninn sem fyrir var. Þær flokkast náttúrulega með vestanáttinni, svona hlýjar og notalegar.

 Hundurinn var eins og ég, alveg sallarólegur og flatmagaði á stéttinni. Það sem skildi okkur að, þennan fallega þriðjudagsmorgun, var að ég sötraði kaffið en hann var í óða önn að gera á sér morgunverkin, þvoði sér mjög vandlega, hátt og lágt og afar vandlega á viðkvæmum stöðum. Gekk þetta drykklanga stund með ótúlegu kjamsi og smjatti. “ Svona, hættu nú!” sagði ég við hundhelvítið og mér lá við að kúgast. Hundurinn spratt á lappir og ég líka þegar hann gerði sig líklegan til að þvo mér í framan, með sama þvottapokanum.
Ég  rölti uppá tún með kaffibollan til að líta Fossinn minn, Fossinn sem hefur bara ekkert breyst í gegnum árin. Alltaf jafn rólegur og staðfastur, fellur fram af brúninni með ótrúlegri natni, nánast eins og hann leggist mjúklega á klöppina svo bæjarlækurinn geti haldið sínu striki.
En árin líða og strax er maður sjálfur farinn að telja í áratuttugum til baka, atvik sem eru eins og gerst hafi í gær. Þegar við krakkarnir vorum í þessari sömu brekku á kvöldin , í ótal leikjum og uppátækjum, þar er verið að tala um 25-30 ár. Sei, sei.

Ég gekk til baka og kallaði á hundinn sem leit upp, eins og steinhissa og hálf skömmustulegur í framan, þar sem hann var að háma í sig hrossaskít. Svei mér þá, ég held að hann sé að verða ruglaður. Gekk inn í bæ, inn í eldhús. Fyrri tuttuguárum hefði amma verið þar með morgunmat fyrir okkur öll, smurt brauð með eggjum og öllu tilheyrandi. Nú er öldin önnur, enginn er í eldhúsinu og ég fæ mér því ekki neitt. 

Já, sumrin voru góð í sveitinni, alltaf nóg að gera og lagðist maður steinþreyttur á koddann á kvöldin, ýmist eftir baggahirðingu eða erfiða leiki. Næsta tún lá sennilega í ljánni eða var komið í næturmúga. Ef hirðingin gekk vel var farið til nágrannanna og létt undir með þeim, þannig fórum við krakkarnir á milli bæjanna eftir því sem þörf var á. Var því oft kátt á hjalla þegar margir söfnuðust saman og verkið gekk vel.
Núna hýrast menn einir í traktorunum og það eina sem menn heyra eru skellirnir í tækjunum.   

 

Stígvélafótboltinn á Klaustri

Spiluðum stígvélafótboltann á laugardaginn  fyrir austan, mafgfalt fleiri en í fyrra. Sá háttur var hafður í ár að fullorðnir og börn kepptu saman. Það lukkaðist bara vel, ótrúleg barátta í þessum ungu piltum sem skoruðu nokkur af mörkum leiksins. Ekki var spilað Klaustur á móti rest, heldur skipað í liðin af handahófi. Jafntefli varð niðurstaða leiksins og því allir sáttir í leikslok, kófsveittir í frábæru veðri.

Kristín á Fljótum ætlar að koma saman dagskrá fyrir þennan dag að ári, gera eitthvað meira úr deginum. Hljómar það vel og gæti orðið nokkurskonar íþróttaviðburðardagur, ratleikir, hástökk og allt það sem gaman var að gera í gamla daga og nauðsynlegt að ryfja upp með börnunum okkar.

Takk fyrir skemmtilega stund.
Helgi

Miklafell.

Mikið er nú fjallaloftið heilnæmt. Eftir óhemju mikla vinnu og endalausa natni við ótrúlega gróskumikinn, fagurgænan, undurfagran, balan í Fellinu, sótti að manni gríðarleg þreyta, þreyta sem venjulegt fólk hefur varla fundið fyrir. Hangikjetið gaf að vísu gott spark en sennilega var það kjetið sem setti af stað þennan voðalega þorsta, þorsta sem slökknaði ekki fyrr en um miðja nótt og þá gátu loks vinnulúnir menn lagst útaf, algerlega úrvinda, skögrandi og rámir. Slík voru átökin að þann næsta dag var sem unnið hafi verið alla nóttina, svimi  og óbærileg ógleði, ásamt ólgum í maga og miðtaugakerfi. Kerfi sem virtist ekki ætla í lag.

Hvernig hefði manni reitt af í byggð?

 

Er fiskur matur?

Einn góður maður sagði eitt sinn í einlægni sinni" Mér finnst allur fiskur vondur, nema silungur og kjöt" Ég skil svo algerlega hvað maðurinn var að meina, talað svona rétt á meðan hugsað var, fiskur er vondur, silungurinn þó ágætur, samt fiskur en kjötið best og kemur alltaf í hugann þegar hungrið sverfur að.

Það var 20 stiga hiti í dag á Sparisjóðsmælinum kl sex og hugsaði ég með mér að nú væri kannski upplagt að grilla feita sneið af lambi.  Slafra henni í sig með nokkrum tegundum af sósum. Þegar ég kom heim spurði ég dóttur mína varfærnislega hvort hún héldi að mamma hennar væri nokkuð með mat? " Jú, það er bleikur fiskur í matinn" Ég fann fyrir máttleysi í fótunum og maginn tók stökk aftur fyrri mænu og faldi sig þar eins og lafhræddur hundur. Bleikur fiskur! Hvað er manneskjan að elda? Á ég að trúa því að nú sé ætlast til að ég, sársvangur maðurinn, útþvældur eftir harða vinnuviku, eigi að fara að éta bleikan fisk.

Ég hugsaði með mér að rétt væri að hugsa málið í svolitla stund svo ekki kæmi til leiðinda. Ég hélt áfram að moka skurðinn, kófsveittur, ( af hita því ég er með gröfu á leigu) og lét ónotin líða hjá að mestu. Stökk þá inn og leit inn í eldhús og sagði blíðri röddu . " Ertu með lax í matinn?"" Jebb, steiktann lax" sagði hún og ljómaði eins og sólin sjálf, haldandi það að ég væri svona hoppandi kátur með uppátækið. "Það er bara ekkert annað", sagði ég og hækkaði á viftunni svo pestin færi ekki út um allt hús.

Ég hélt áfram að grafa þangað til ég heyrði : "MATUR" Það var búið að leggja á borð úti og á kanntinum stóð einn ískaldur fyrir húsbóndann. Og viti menn, bleiki fiskurinn var bara helv. góður. Ég fékk mér vænann skammt og var kominn aftur í ljómandi skap þegar eitt barnið horfði í augun á pabba sínum með stóra skál í höndunum , í skálinni var brætt smjör og laukur. " Viltu lauk feiti?" sagði barnið og restin af fjölskyldunni lagðist í grasið af hlátri.

 

Hin magnaða Jónsmessunótt á Fossi

Ég hef lengi ætla að upplifa Jónsmessunóttina í sveitinni minni og sjúga í mig strauma hins góða. Upplifa nóttina þar sem svo margt á að vera á ferli, fara upp í Foss og vera þar aleinn fram á nótt. Þar býr huldufólk í steinunum, afar gæfar verur . Þarna hafa þær lifað í sátt við mannfólkið í aldir, ekkert hefur verið gert sem truflar íbúa Fossins.

Nú var komið að því, ég í sveitinni minni ásamt megninu af fjölskyldunni, heyinu var rúllað í gær svo ekki þurfti að hafa áhyggjur af því í dag. Nú var komið að því að rölta upp í Foss um miðnæturbil, leggjast þar á grænan bala og láta hugann reika. Reika til bernskudaganna, daganna þar sem við krakkarnir fórum að vaða í Fossinum á heitum dögum. Búa til stíflur við hylinn, skemmta okkur við hitt og þetta. Huldufólkið hlýtur að hafa verið þarna með okkur og sjálfsagt hafa þeirra börn leikið sér með okkur, þótt við hefðum ekki tekið sérstaklega eftir því. Nú var kannski komið að því, á Jónsmessunótt árið 2007.

En ég sofnaði kl 23 og vaknaði kl 8, í rúminu mínu.

Kannski að ári.