Heimþrá.

Rignig og suddi. Þokan leggst yfir fjörðinn og hugurinn leitar í heimahagana að þessu sinni. Það verður líklega þannig, svona fyrstu árin mín að heiman. Ekki síst þegar líður að kosningum og maður fær að heyra allan rógburðinn um þá sem hafa einna harðast barist fyrir bættum lífskjörum foreldra minna, fólksins sem bar mig á höndum sér öll mín æskuár, var ég þó engin léttavara.Fólkið sem fæddi mig og klæddi, horfði framhjá öllum mínum göllum, hefur sjálfsagt vonað að þeir myndu eldast af mér.
Hlusta á raddirnar sem óska þess að þetta fólk verði rænt vinnunni sinni, sett a Guð og gaddinn. Hlusta á raddir fólksins sem lepur cappuccino á kaffishúsum, fer svo heim til sín og gefur börnunum sínum jógúrt. Spyr hvort þetta sé ekki gott og barnið kinkar kolli sínum og brosir. Barnið hefur ekki hugmynd um hvaðan jógúrtin kemur. kannski veit foreldrið það ekki heldur.
Hlusta á raddir fólksins sem heldur að mamma og pabbi geti bara framleitt kjöt í samkeppni við ríkisstryrkt kjöt frá útlöndum, án þess að fá sjálf styrkinn.
Get ekki hlustað á þetta og fer út. Út í suddann og hugsa heim. Hugsa um hundinn sem stekkur um túnin á eftir pabba, lömbin allt í kring. Pabbi leggst utan í túngarðinn og horfir upp í Foss.
Fossinn fellur í stórum boga fram af brúninni.
Hann hefur gert það lengi.

Kv
HP Foss

Hestamenn

Það er nú meira hvað er mulið undir þessa hestamenn! Hér fyrir ofan bæinn er hið fallegasta hraun sem er búið að út strika með reiðvegum. Til hægri og vinstri, út um allar trissur. Þessa slóða bikkjast þeir í röðum. Hausarnir á hrossunum eru svo teygðir aftur að ekki er gott að átta sig á hvað snýr aftur eða fram á skepnunni. Knapinn lítur undantekningalaust til hliðar ef bíl er ekið hjá. Hvað er það?  Stígarnir eru rækilega merktir : Allur akstur bannaður.

Maður skellir sér því á gömlu góðu vegina sem eru þarna, eftir dalverpum og ásum, hlíðum og hraunbrúnum. Nei. Þá eru þeir þar lika, blessaðir hestamennirnir. Maður hægir niður á hæga Hrafnistuferð og víkur alveg út í kannt, því ekki virðast hestar höfuðborgabúans vera búnir til utanvegavags. Maður liftir hönd, svona til merkis um að maður sé bara í góðu skapi og allur að vilja gerður, en á móti kemur illt augnaráð. Líkt og standi á manni að maður sé glæpon. Glæpon á vélknúnu ökutæki.

Ekki tekur nú betra við á sunnudagsmorgnum. Maður hlunkast á fætur, skverar sig til og trítlar út í bakarí til að vera með heit rúnstykki og vínarbrauð þegar fjölskyldan vaknar af værum blundi. Þá standa þeir þar, hestamennirnir, grútskítugir að kaupa brauð. Hlandfýlan fyllir bakaríðið svo maður, nývaknaður, missir skyndilega alla matarlyst, er hún þó allmikil venjulega. Til að bæta gráu ofan á svart, fer karlinn lika inn í bakaríið, eins og bara til að tvöfalda pestina.

Mæli með að hestamenn hafi fataskipti áður en þeir fara út í búð, eins og bændurnir gera áður en þeir fara í Kaupfélagið. Hestapest er ekkert fínni en fjósalykt.

kv
Helgi Páls

Skaftfellingar hógværir?

Magnað er að hlusta á fambjóðendurna okkar ræða landsbyggðina. Það eina sem þeir sjá fyrir sér á svæðinu austan Mýrdalssands er að breikka brýrnar, sem ætti nú bara að vera sjálfsagt, aðeins til að geta verið skjótari í förum í gegnum þessar strjálu byggðir. Grétar Mar var þarna á ferð og greinilega Atli Gíslason líka og voru þeir sammála um þetta. Tillögur um leiðir til úrbóta verða að koma annarsstaðar en frá stjórnmálamönnunum. Atli nefndi Klausturbleikju, sem er gott framtak einstaklinga, ekki hafði hann annað. Og ekki var það honum að þakka, svo mikið er víst.

Heimamenn verða að bíta í skjaldarrendur og rísa á afturlappirnar, það gera það engir fyrir þá. Þingmenn virðast ekki hafa nokkurn einasta áhuga  á þessu svæði, til þess eru men líklega of fáir og þeir sem eru þar eru og hógværir. Það að ríkið sendi eitthvað af þeim störfum sem þeir tala um að senda út á land komi þangað er úr sögunni. Hefur líklega aldrei verið það.

Öll þjónusta fer halloka, pósturinn, bankarnir, sláturhúsið. Kannski heyrist ekki nóg frá fólkinu, kannski eru mótmælin aðeins muldur ofaní bringu. Það er nefnilega ekki Skaftfellingi sæmandi að belgja sig og ausa úr viskubrunnum, eins og sagt var um okkur brottflutta um daginn.

Talandi um það. Óttalega er nú lífllaust á Klaustur. is. Þetta er kannski akkúrat eins og fólkið vill hafa það , frið og afskiptaleysi? Tæplega.

Sumardagurinn fyrsti

Magnaður dagur, sumardagurinn 1., um daginn.  Fór í sveitina mína og skrapp á fjöru. Sumar ferðir í sveitina eru einhvernvegin vel heppnaðar. Þetta var ein af þeim. Frúin var ekki með í þetta skiptið. Kannski var það einmitt málið. Það er eitthvað við fjöruna sem er svo vinalegt, ekki það að hún sé neitt sérstaklega vinalegur staður, frekar hrjóstrug, en samt skemmtileg. Tengist sjálfsagt ferðunum í gamla daga, með köllunum. Það voru miklar svaðilfarir, farir sem ekki voru á færi allra.  Allir voru þá í spariskapinu, nesti og allt. Yfirleitt á 2. Land Roverum, annar á 750/16, hinn á 700/16.

Ferðin á sumardaginn 1. var ekki svaðilför. Lallað frammúr í rólegheitunum, nesti og allt. Það var samt ekki étið í skýlinu. Þótti ekki vistlegt.

Rjúpan og Öndin.

Mig langar til að velta upp hugmynd sem ég hef velt upp áður en var orðin gróin á ný.  Mig langar til að rjúpan verði friðuð, ásamt öndinni, á milli sanda. Að þar verði griðarstaður þessara tegunda sem ekki er of mikið til af. Hugsa mætti sér að fleiri tegundir féllu undir þann hatt, reyndar held ég að megnasti óþarfi sé að veiða aðrar tegundir en gæs, hrafna og máfa. Máfinn þarf að vera hægt að skjóta til að verja rúllurnar á túnunum, hjá þeim sem ekki hafa tíma til að hirða rúllurnar sínar jafn óðum. Er reyndar efins um gæsina, hún er varla orðin í túnum.

Þetta gæti verið ágætis viðbót við þjóðgarðinn, þjóðgarðinn sem nær nú langt inn í afrétt okkar Síðumanna.

 

Sveitasæla.

Hér er ró og er er friður. Dásamleg tilveran á Síðunni. Stundum er eitthvað svo magnað að vera hérna, eitthvað í loftinu sem er ekki annarsstaðar. Ég er ekki að tala um lyktina af forinni sem leggur frá túnunum. Ég er meira að tala um eitthvað sem er ekki hægt að skýra. Hamrarnir, Fossinn, lækurinn. Bjarni og Nonni, Bjössi,  allt á sínum stað einhvernvegin. Hundurinn flaðrandi upp um mann. Skógarþrösturinn er  í essinu sínu og gæsin mætt. Suðvestan skúrirnar heitar og sólin skær í kjölfarið. Bjórinn í bragganum ískaldur, kærkominn eftir grjúbánin hjá mömmu. Dæturnar trítla upp í Foss og sulla soldið í læknum. Koma rjóðar og sællegar til baka. Klappa hundinum og fara í bað. Heitt bað eftir langan dag í fjárhúsunum, kjassandi kindurnar. Sofa svo brosandi, heyra í Fossinum í gegnum svefninn. Hljóðið í Fossinum er ekki bara einfalt suð eins og í fossunum í bænum, enda eru þar ekki alvöru fossar. Álafoss? Bbbvvaaaha ha ha ha. Nei.getur varla talist foss. Hljóðið er þannig að maður getur hlustað endalaust. Eins og að hlusta á sögu. Alltaf nýr  og nýr kafli. Erfitt að lýsa.

Jafnvel þorpararnir eru fallegir í dag.

Kveðja
Helgi

 

Ágústa frá Svínadal

Finn bara ekki bloggið hennar, bráðvantar það samt til að setja það á linkinn. Hún gefur það kannski upp ef hún sér þetta. Hún hringdi í mig í kvöld því hún býr í Kelduhverfinu ( og ég sem geri grín að öllu sem norðlenskt er) og þau eru að spá í að vera með stígvélafótbolta í sumar. Helv gott.

 

Aldrei fór ég austur, um páskana.

Páskarnir eru nú senn liðnir. Þeir liðu án þess að ég færi austur. Það hefur ekki gerst í nokkur ár og mun ekki gerast í nokkur ár. Samt er eitthvað gott við að vera heima hjá sér í rólegheitunum, gera það sem maður hefur verið að trassa, leggja sig samt nokkrum sinnum, hella 20 sinnum á könnuna og setja 50 sinnum í uppþvottavélina. Hvað er málið með allt þetta uppvask. það getur ekki verið að þetta sé alltaf svona. Hef konuna grunaða um að óhreinka svo um munar til að láta mig halda að það sé voða mikið að gera hjá henni, svona dags daglega. Hefur greinilega fengið krakkana í lið með sér. Ég læt sem ekkert sé.

Jóna Hulda 20 ára í dag.

Hún litla systir mín er tvítug í dag. Fyrir tuttugu árum fæddist Jóna Hulda, lang yngst í hópnum, 19 árum yngri en ég. Ég skal ekkert reyna að fara í grafgötur með það að hún hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér og ég tek eftir því að það er svo hjá fleirum.

Hún hafði fljótt lag á að fá það sem hún vildi, gekk bara á milli okkar systkinanna og það kom náttúrulega að því að einhver sagði Já. Og ef við öll sögðum nei, þá sagði mamma já. Þrátt fyrir það varð hún ekki frek þó sumum finnist hún ákveðin. það er nú bara þannig að prinsessan á heimilinu fær það sem hún vill. Skárra væri það !

Til hamingju með daginn elsku Jóna Hulda.

 

Föstudagurinn langi.

Sól, logn, blíða. Mikið getur veðrið verið gott. Börnin vakna með bros á vör og segja, "þetta er fallegur dagur." Mamma þeirra er vöknuð fyrir þó nokkru og bíður með heitt kakó og eggjabrauð. Ilminn leggur úr eldhúsinu, það er verið að baka brauð. Ég ríf mig á lappir og dreg frá glugganum. Þvotturinn hangir á snúrunni, konan er búin að hengja út á snúru ásamt því að setja dínuna í hengirúmið og morgunblaðið liggur þar tilbúið . Á borðinu er rjúkandi kaffi í bolla.  Konan kemur með hrein föt handa mér, ég fer í þau og fer út í garð. Skríð uppí hengirúmið og leggst aftur með kaffibollann í hendinni. Ragnhildur tekur til við lesturinn, fer yfir það helsta sem er í mogganum í dag. Ég klára kaffið og læt hugann reika, reika í sveitina mína þar sem allt virðist grænna en annarsstaðar. Ég dotta og gott ef mig dreymir ekki Grágæsarhólinn, heyskapinn þar í kring, árin sem allt var bara eins og dagurinn bauð, mamma kom út í flekk með kjötbollur og kartöflumús. Ég vakna eftir hálftíma og heyri að Ragnhildur er komin í dánartilkynningarnar. Enginn hefur látist sem ég þekki, sem er útaf fyrir sig gott. Eftir annan hálftíma er lestrinum lokið og ég fæ aftir í bollann, skelli því í mig í einum teig. Polarisinn bíður gljáfægður í innkeyrslunni og er stefnan tekin til fjalla. Ég stekk inn, tek nestið sem konan fann til áður en ég vaknaði og fer í nýþveginn útivistargallann, Kyssi konuna bless, hún biður mig um að fara varlega og spyr hvenær best sé að hafa kvöldmatinn. "Líklega um átta leitið", segi ég , "þá er ég búinn að fara í bað og leggja mig aðeins." Ég legg af stað og fjölskyldan stendur á tröppunum og veifar.

Hvenær verður þetta svona? Ha?