Háskaakstur.

Sonurinn farinn að æfa akstur á vélknúnu ökutæki
Sótti hann í vinnuna og þar tók hann við stjórnvölinni, sprönguðum svolítið um bæinn, svona þvers og kruss, fórum í Bílanaust og Handverkshúsið hans Gylfa heitins. þetta gekk bara vel og pjakkurinn bara nokkuð glúrinn í þessu.  Ánægður með hann.

Vorið

Það var heiðríkja og hinn fegursti dagur. Hestarnir voru bundnir við gamla hesthúsið, nýjárnaðir,og sílspikaðir eftir vorið. Samt rifu þeir í sig grasið úr kampinum eins og þetta væri þeirra fyrsta tugga í langan tíma. Það átti að fara í heiðina. Það var hugur í manskapnum og hundurinn vældi af kátínu.
Við fórum upp Hjalla en Miðbæjarmenn upp Merkiklif, Pabbi og Nonni fóru á traktorum.

Veðrið austan í brekkunum innan við Gömlu brú er alltaf gott. Alltaf logn og ilmurinn af jörðinni eins góður og hugsast getur. Ekki spillir fyrir að horfa á kýrnar hans Davíðs renna sér út í hólmana yfir lygnurnar í Þverárvatninu og finna ilminn af þeim.  Við erum spennt og förum í einfaldri röð eftir gömlu götunni innan við Bröttubrekku. Hálf kvíðin samt fyrir steininum sem fyrir löngu féll á götuna og gerir hana svo mjóa að maður verður alltaf að setja höndina á hann til að merjast ekki á leggnum en samt ekki ýta of mikið til þess að detta ekki fram af og rúlla ofaní á. Þetta lukkast nú yfirleitt en stöku ístaðsól rennur úr sæti sínu. Áður en lagt er í brattann er áð og maður nýtur útsýnisins til austurs með strá í munni. Virðir fyrir sér glæsileg túnin á Þverá og lágreist fjöllin í Hverfinu. Harðskafinn stendur þar heldur hærri en hin og svo sá gamli austastur. Eftir gott stopp er hadið af stað og ekki staðar numið fyrr en við hliðið að grösugri heiði Fossmanna.

Þegar komið er með safnið inn í Krókasker, eða inn í Horn eins og sagt er í daglegu tali, blasir við dagsverkið, framundan. Rollur skulu rúnar og settar innfyrir girðingu, hver með sínum lömbum, allt skoðað og þess vandlega gætt að ekkert sé að . Þykir okkur krökkunum svona nánast nóg um nákvæmnina.

Fjörið nær hámarki þegar rekið er inn í dilkinn, einhver kallanna fer og ákveður hvar skilja skal hópinn, þá fer allt af stað, hoppað og hrópað, styrjaldarástand skapast á meðal okkar krakkanna, takmarið er að ná að fella einhvern í hópnum. Ég man samt ekki eftir því að nokkurn tíman hafi  einhver kallanna verið felldur. Mikið hafa þeir verið þreyttir á þessum látum, það bara hlýtur að vera.

Eins og gefur að skilja eru matarpásurnar ferskar í minningunni, þar sem við öll settumst í litla gilið austan við réttina. Svali og smurt brauð,kakó kökur, slíkar trakteringar, að hver einasta kaffistofa nútímans væri stolt af slíkum kosti. Hvergi í heiminum held ég að hafi veri búnar til betri kökur og girnilegra brauð en hjá mömmu og ömmu, að ógleymdu kvöldsnarlinu hjá Laufeyju. Ég sá reyndar að Tóta hafði gott lag á þessu, kassinn þeirra var býnsa fagur.

Að loknum degi var ullinni troðið í bala, bundið á kerrurnar og haldið heim. Leiðin heim var óhemju greið, jálkarnir sporléttir og reiðmenn góðir. Hver einasta brekka var tekin á harðastökki og var ekki tekin pása fyrr en stigið var af baki niður við klif.

Mikið ósköp var þetta nú gaman og kleinurnar voru kærkomnar þegar heim  var komið. Hestarnir settir upp í brekku þar sem þeir veltu sér og fóru að éta, að bíta gras, og  það gerðu þeir þar til smalað var næst.

The others.

Þegar ég var sendur suður með mjólkurbílnum fyrir tuttugu árum var ég heill. Skaftfellingur í húð og hár og var eins og Bjarni Harðar segist vera, kunni ekki annað en segja satt. Ómengaður sveitamaðurinn var settur á Guð og gaddinn og menn vonuðu það besta.

Fyrstu dagarnir voru erfiðir, stanslausa stressið og geðveikin í bænum ætlaði um þverbak að keyra. Það var ekki hægt að ræða við neinn, enginn vildi aðstoða, afskiptaleysið algert. Djöfulgangurinn og frekjan var það sem gilti í þessu nýja samfélagi.

Heimþráin tók völdin og að mér sótti leiði. Ég setti undir mig hausinn og hugsaði með mér að ég hefði lent á skökkum stað. Staður þar sem það eina sem hugsað er um er eigin hagur, ekkert skal gera fyrir annan nema fá greitt fyrir. 

Sá að eina leiðin væri að vera maður sjálfur, ekki var hægt að verða eins og hinir, svo mikið var víst. Svo fór maður að læra:

Stundvísi skal ekki viðhöfð hér, hér koma menn bara þegar þeim hentar.
Að standa við orði sín skiptir ekki máli, hér breytast aðstæður.
Heiðarleiki er annað orð yfir að tapa.
Sveitamaður er skammaryrði, svipað og ónytjungur.
Veikindadagar eru réttur sem skal nota, 2 dagar í mánuði, hið minnsta, annað er tap.
Ef maður þarf að skreppa í vinnunni dregst það ekki frá unnum tíma.
Ef maður vinnur fram í kaffitíma ber að bæta því við tíma dagsins.
Það er í lagi að taka langa matartíma- dregst ekki af launum.
Ef maður liggur slasaður í götunni er það hans mál.

Þetta er hægt að taka saman í einn pakka, pakka sem gæti kallast , Ég er hinn eini.

Rétt er að taka það fram að ekki eru nú allir svona, sá fljótt að ekki væri gott að binda trúss sitt við slíka jálka. Segi fá hinum hópnum seinna.

Nýr landbúnaðarráherra.

Hver tekur við af Guðna? Hvað tekur við nú? Hef trú á að nú verði lagður grunnur að endalokum landbúnaðar á Íslandi. Verðum þó að vona að íhaldið fari með Landbúnaðarráðuneytið. Samt ekki að ráherrann verði Illugi Gunnarsson. Hann hefur sennilega lítinn skilning á þeirri grein.

Maður bíður bara og vonar.. eða ekki.. skelfur lítð eitt, gott ef maður finnur ekki til ógleði... svona eins og eftir heimsókn i Björkina.

Kjördagur

Fór með hrútana austur að Orustuhól. Vona að þeir rjúki ekki í ferðalanginn í sumar. Það var pest af þeim, hrútalykt. Svipuð og í lok kaffitímans í vinnunni, ef ekki hefur verið opnaður gluggi á skúrnum. Bölvuð pest.  Mætti foreldrum mínum á heimleiðinni. Þau voru að fara að kjósa. Þvíllík einbeiting í tveimur andlitum. Voru greinilega alveg með það á hreinu hvað skyldi kjósa. Það hefur legið í loftinu í svolítinn tíma.

Varð næstum til í sveitinni, var ekki alveg undir það búinn en slapp í bili. Takk fyrir það. Læt Björkina eiga sig á næstunni.

Kosningar

Merkilegt hvað allt er umsnúið þessa dagana. Maður er ekki fyrr búinn að kjósa um stækkun/ ekki stækkun Ísal fyrr en maður þarf að fara að kjósa upp á nýtt. Og jafnvel að kjósa þvert gegn því sem maður kaus í kosningunni um stækkun Ísal. Þeir sem kusu þá gegn stækkun voru taldir fygjandi stefnu Vinstri Grænna! Nei takk, það skulu þeir ekki fá frá mér að þeir hafi haft nokkuð með það að gera að ég skyldi kjósa gegn stækkun, hafi ég gert það.

Ætli ég að kjósa núna er það ekki til umræðu að ég kjósi með stefnu Vinstri Grænna frekar en þá. Á ég þá að kjósa það sama og þeir núna eins og þá?  Nei, það skulu þeir ekki fá frá mér að ég kjósi Vinstir Græna  og kýs ég, líkt og þá, það sem ég tel best, en ekki það sama  og þeir, ólíkt því sem ég kaus um daginn þegar er kaus það sama og þeir.

Voða er vont að vera svona.

kv
Helgi Páls

Lífsgæðakapphlaupið

Þegar sólin skín inn um gluggann og ég er en í bælinu, sé ég fyrir mér að kýrnar séu enn í tröðunum. Allt komið á fulla ferð, glampar á heyþyrluna hjá pabba. Ég stekk út í Massann og rýk út í Fjall. Opna uppí Stekkatún fyrir beljurnar.  Þetta verður góður dagur, vestan andvari og kallarnir búnir að ryðja niður. Það verður tekið á því í dag.

Svo opna ég augun og sé að nú er öldin önnur. Kýrnar eru á bak og burt, einnig fjallið, ekkert heyrist í fossinum, lágværar drunur heyrast úr fjarska. Ég kíki út um gluggann og sé niður á höfnina. Í stað glampans af fjölfætlunni hans pabba blasir við skrokkurin af Wilson Muuga.  Ljósavélarnar í rússneskum togara eru það eina sem heyrist í. Ég loka glugganum og rölti niður.

Heimurinn í borginni er svo mikið meira afmarkaður en í sveitinni, afmarkast af skikanum í kringum húsið og svo staðirnir sem maður getur farið á en hefur svo sem ekki neinum skyldum að gegna gagnvart.  Lætur sig engu skipta hvort þar séu aðrir á ferli, hvort menn hendi þar rusli, það kemur bara einhver og tekur það upp, einhver annar. Sá er sennilega á kaupi við það.

Allt er við hendina, ef maður gleymir einhverju, þá fer maður bara aðra ferð, ef mann vantar eitthvað, þá fer maður bara eftir því. Öðru vísi er þessu farið í sveitinni, þar notast maður við það sem er við hendina. Það er kannski ekki alltaf það sem passar best, en er nothæft.

Hér er hinsvegar ekkert nógu gott,  öllu þarf að skipta út í sífellu, nýtt er komið á markað, það skal keypt. Kaupmennirnir keppast við að troða inn á mann því nýjasta og besta, það sem var best í gær er allt í einu orðið ómögulegt.

Hvernig er þetta hægt, hvernig er hægt að ætlast til að maður rekist með þessari hjörð?

Tónlistarlegt viðrini.

Ég geri það stundum þegar ég heyri skemmtilegt lag í útvarpinu að hringja í þá sem ég veit að hafa lika gaman að laginu, læt símann við útvarpið og læt þá hlusta. Slíkt lag kom áðan í útvarpið og fékk ég tilfinninguna- ungur og hress-. Ákvað að hringja í kunningjana en komst að því að enginn sem ég þekki hlustaði á þetta með mér. Hef sjálfsagt verið fyrir framan hraunbrún á Land Rovernum, einn með sjálfum mér að hlusta á þetta. Fékk það á tilfinninguna að ég hafi verið einmanna grey. Kannski hef ég þurft að fela mig til að geta hlustað á það sem mér þótti gott en Valdi og Jón voru á annari línu, Deep Purple og þess háttar hávaði kom frá tuskujeppanum þeirra. Mátti ég mér lítils á móti þeim, var talinn hálfgerð stelpa á tónlistasviðinu.

Samræmdu prófin.

Pjakkur sonur minn er að fara í samræmt próf á morgun. Með ólíkindum hvað tíminn líður, finnst eins og það hafi verið í fyrradag sem ég var í hans sporum. Pínulítið stressaður og búinn að læra upp fyrir haus, fór maður út í skólabíl, þögull.  Þagði þunnu hljóði  alla leið út að Klaustri, fór í prófið, þagði eftir prófið og sat steinþegjandi í skólabílnum á leiðinni heim “Hvernig gekk, spurði mamma?” en þorði varla að heyra svarið. Vel, sagði ég og sagði ekki meira þann daginn. Ég hafði áhyggjur af næsta prófi.

Stelpurnar höfðu þetta öðru vísi, fóru strax í yfirheyrslugírinn, um leið og þær hittust: Hvað er sögn? Hver er nafnhátturinn af þágufallinu í 3. falli . Allar þessar spurningar. Eftir prófin var haldið áfram: Hverju svöruðu þið í 4. spurningu, en 10.? Allt þetta. Ég þagði. Það átti enginn að komast að mínum vitleysum.

Nú er komið að litla kútnum að fara  í þetta, er búinn að  vera að læra síðustu daga, eitthvað sem maður er ekki búinn að sjá mikið af, síðustu árin. Vonandi gengur það vel.

kv
Helgi Páls

Allt eins og það var.

Var að koma að austan. Hef skipt um skoðun. Það er allt í lagi þó stjórnmálamennirnir hafi ekki áhuga á sveitinni, hún er alveg nógu góð eins og hún er. Það er satt hjá Kjartani kennara, þangað er hægt að koma og detta inn í heiminn sem maður er fæddur í, þar er allt eins og þegar ég fór fyrir tæpum 17 árum. Fólkið sem er þarna er það sama og þá, bara orðið aðeins eldra. Það unir vel við sínum hag, er sátt við Guð og menn. Þeir einu sem vilja meiri asa og meiri hasar í hlutina, sýnist mér að sé fólk sem er komið langt að og finnst Skaftfellingarnir of rólegir. Það er allt í lagi, þeir bara fara þá eitthvað annað sem ekki kunna við staðinn og fólkið.  Annað með þá sem þurft hafa að fara vegna brottflutninga starfa, er ekki að tala um það.

Þessir "fáu" sem eftir eru, eru bara sáttir, nú annars fara þeir bara líka.
Sumir fara til náms og koma ekki aftur, það er eins með þá og annað, þeir hæfustu lifa af, á Síðunni.

kv
Helgi