Þá....

...var það færra sem truflaði huga ungdómsins, á útvarp var varla hlustað, ekki var hangið í tölvunni facebook var ekki til. Við styttum okkur þó að sjálfsögðu stundir. Á sumrin var farið í leiki hvert kvöld sem ekki var verið í hirðingu, krakkarnir á Fossi, heimakrakkar, vinnufólk og gestkomandi börn hópuðust saman, í allskonar leiki. Á túninu heima mátti traðka og ærslast að vild, pabbi amaðist aldrei við því þó 20 krakkar væru það samankomin í slægjunni, þegar hann var ungur voru þau upp í 40.  Við máttum leika okkur í lok dags að vild enda var verið í leikjum fram í rauðamyrkur, þegar sumri var tekið að halla.

En við vorum líka að vinna á daginn, það var verið að raka heyi, reka beljurnar, sækja beljurnar, hjálpa til við mjaltir, mála hús, snúa, binda eða hirða hey. Smala í vorréttir, rýja, stússast eitthvað í fé, þurrka ull og margt fleira. Meira að segja getur maður ornað sér við minningar þeirra daga sem var verið að þurrka ull. Það þótti þó ekki sérlega góð nýting á sólríkum sumardögum, að mati okkar krakkanna.
Ekki man ég eftir því að við höfum talið það eftir okkur að hjálpa til, það var einfaldlega hluti af tilverunni. Að sofa fram að hádegi þekktist ekki þá.

Á haustin, þegar skólar hófust, fóru sumarkrakkarnir úr sveitinni og eftir sátum við með sárt ennið.  Að sjá á eftir félögunum suður og að það að skólinn væri í sjónmáli, með allri þeirri setu út á Klaustri, allan liðlangan daginn, gerði haustið að kvíðvænlegum tíma hjá sveitastráknum. Fátt gat gerst gott þær næstu vikur. Einverunni þurfti að venjast á ný, finna sér eitthvað að gera á kvöldin og í stað þess að skella sér á facebook, var kannski farið út í fjós og flórinn mokaður, skolaður og þrifinn. Það var ágætis verk, svona þegar maður þurfti að hugsa sinn gang.

Svo gekk veturinn í garð og vissulega var margt brallað í skólanum en mikið skelfing var maður orðinn svangur þegar heim var komið rúmlega fjögur með skólabílnum. Það er eiginlega það sem uppúr stendur varðandi skólagönguna á Klaustri, hungrið í lok dags.

Þá var líka jafn gott að koma heim og eiga þar mömmu vísa, meðheitt brauð með bræddum osti, þegar best lét, alltaf eitthvað tilbúið handa okkur krökkunum.  Við þurftum ekki lykil um hálsinn til að komast inn heima,  amma og mamma voru heima.

Kannski er þarna skýringin komin á hraustlegu mataræði þessa sveitspillts, þetta mikla hungur í 9 vetur hefur kannski markað slík spor í sálina að hún hefur ákveðið að svangur skyldi hann ekki framar verða. Hver veit?

 

Athugasemdir

[Karl Tómasson, 19.7.2009 kl. 21:03]

Am    G
Næðir dimm um grund 
F     G      Bm7   E7
norðanhríðin köld. 
       F       C E7
Nauðar rjáfrum í 
Am       F6    E      Dm6  E7
seint um vetrarkvöld.      
               Am     G
Í svartamyrkri gljúpu 
F        G     Bm7   E7
svefninn linar þraut 
               Am      G  F
Sveitapiltsins draumur    
G             Bm7   E7
ber hann þá á braut 

               Am   G
Flýgur hann um geim 
F         G    Bm7  E7
í fjarlæg sólarlönd 
         F           C   E7
þar hann faðmar hýra mey 
Am       F6   E       Dm6   E7
á hvítri pálma–strönd
                             Am    G
Það þori ég svei mér ekki að nefna 
F             G     Bm7  E7
sem sveinninn lendi í    
                  Am      G  F
En sveitapiltsins draumur    
G            Bm7 E7
sleppir ekki því 

              Am    G
Næðir dimm um grund 
F     G      Bm7   E7
norðanhríðin köld. 
       F       C E7
Nauðar rjáfrum í 
Am       F6    E      Dm6  E7
seint um vetrarkvöld.      
             Am     G
Svartamyrkri gljúpu 
F             G      Bm7  E7
hann sveittur vaknar í    
               Am      G
Sveitapiltsins draumur 
F  G           Am
er búinn enn á ný.

      G        F          G           Am
Sveitapiltsins draumur er búinn enn á ný.
      G        F          G           Fmaj7Am
Sveitapiltsins draumur er búinn enn á ný. 

Næðir dimm um grund 
norðanhríðin köld. 
Nauðar rjáfrum í 
seint um vetrarkvöld.      
Í svartamyrkri gljúpu 
svefninn linar þraut 
Sveitapiltsins draumur    
ber hann þá á braut 

Flýgur hann um geim 
í fjarlæg sólarlönd 
þar hann faðmar hýra mey 
á hvítri pálma–strönd
Það þori ég svei mér ekki að nefna 
sem sveinninn lendi í    
En sveitapiltsins draumur    
sleppir ekki því 

Næðir dimm um grund 
norðanhríðin köld. 
Nauðar rjáfrum í 
seint um vetrarkvöld.      
Svartamyrkri gljúpu 
hann sveittur vaknar í    
Sveitapiltsins draumur 
er búinn enn á ný.

Sveitapiltsins draumur er búinn enn á ný.
Sveitapiltsins draumur er búinn enn á ný. 

[Sigurður Hreiðar, 24.7.2009 kl. 17:44]

Það var mikil guðslukka að fá að alast upp sem vinnandi barn -- eða amk. látinn halda að maður gerði eitthvað gagn. Ég held svei mér þá að sólin hafi skinið öðru vísi á mann við þær aðstæður.

En svo kom tilskipunin frá Brussel og ekki má láta börn gera gagn -- ekki minnsta kosti svo þau haldi að þau séu að gera gagn. Allra síst afbæis.