Eins og það var.

Hundarnir ruku saman og mátti halda á tímabili að ekki yrði hætt fyrr en annar lægi í valnum. Þrátt fyrir að búa sinn hvormegin við girðinguna alla sína hunds tíð, ruku þeir alltaf saman þegar þeir hittust. Svona í upphafi dags var þetta náttúrulega alveg frámunalega bjánaleg hegðun, gersamlega uppgefnir áður en komið var niður á veg.

Hrossin voru gæfari, jafnvel að maður greindi smá kátínu í annars sviplausum andlitum þeirra þar sem þau gjóuðu augunum á hvert annað þegar fetið var stikað austur fyrir Holt.

Fátt bar á góma austur að gömlu brú en farið var inn gamla veginn inn með Þverárvatni og síðan upp Hjalla. Fyrsta áningin var fyrir ofan Stekkatúni hans á Þverá en þaðan er fagurt útsýni yfir bæinn, Þverárbæinn þar sem Kristjana réði ríkjum í mörg herrans ár, natni og yfirvegun sveif þar yfir vötnum. Einnig bjó þar Davíð.

Þegar upp í Húsadal var komið lá hrossunum við köfnun, að pjakka brekkurnar með mislétta smalana, oft á heitum dögum, tók á eftir flatmagelsi sumarsins, þar sem eina hreyfing þeirra var að standa upp til að éta meira í Sótanum. Já, þeir voru misjafnir, dagarnir hrossanna. Hundurinn skellti sér á bólakaf í fyrsta pollinn sem hann fann í mýrinni, alblóðugur og tættur eftir átökin við Miðbæjarhundinn. Mér sýndist hann ekki sjá efir neinu.

Það er skemmst frá smalamennskunni að segja að eftir fjallsbrúnunum, niður blómstrandi brekkurnar, liðuðust drifhvítar ærnar í löngum röðum að sínu klifi, Páls niður Lækjarklif og Fera niður Merkiklif.

Svona virtust nú smalamennskurnar í bernskunni lekur einn.

 

Athugasemdir

[Steinar frændi og smali (IP-tala skráð) 14.10.2008 kl. 20:04]

hvaða tegund voru þessir hundar?

[Karl Tómasson, 16.10.2008 kl. 20:34]

Ég hef nú séð þessa andskotans, helvítis, djöfulsins kolvitlausu hunda á Fossi rjúka saman og sjaldan séð annað eins.

Kolvitlausir andskotar, enda var Snati minn algerlega forviða á þessari uppákomu.

Karl Tómasson. 

[HP Foss, 16.10.2008 kl. 22:13]

Já, ekki fyrir aumingja.