Friður á Fossi

Fátt veitir mér meiri frið en Fossinn minn fríði.  Að leggjast með strá í munni á milli steina,  hundurinn vappandi í kring, lækurinn seitlar á milli steina. Urriðatittirnir skjótast undan einum steininum undir annan, virðast leika sér í kvöldrökkrinu. Á klöppina fyrir aftan mig fellur hann,  mildur og hlýr. Hann tekur á móti mér opnum faðmi, hjörtu okkar slá í takt. Jafnvel stráið í munni mér er með sérstöku sniði.

Hugurinn reikar aftur um nokkur ár, ekki í fyrsta sinn. Reikar til áranna þegar kvöldin voru okkar krakkanna, þegar ég maður gat leyft sér að vera krakki. Krakki án klukku, án tíma, án síma. Krakki í stórum hópi þar sem leikur og líðandi stund var það eina sem í kollinum bjó, á kvöldin í sveitinni. Úti fram í myrkur, þar til kallað var: Koma inn að sofa.

Alltaf frekar snemmt, fannst okkur, fullorðnir höfðu fingurinn á tímanum. Annars hefðum við líklega vakað til morguns. Varla orðið til stórræðanna þann daginn.

Friðurinn á Fossi er fullkominn, fullkomið jafnvægi ríkir í sálartetri brottflutts belgs sem hallar sér utan í brekkuna.

 

Athugasemdir

[Þórunn, 4.7.2008 kl. 20:54]

Hefði ekki getað orðað þetta betur sjálf, enda ekki auðvelt að koma orði á þessa tilfinningu sem umlykur mann í náveru Fossins okkar. Mig langar heim að finna friðinn.

Þórunn í Miðbænum 

[HP Foss, 6.7.2008 kl. 10:24]

Já Þórunn, þetta er eitthvað sérstakt. Við Steingrímur vorum sammála um að jafnvel hefði verði skárra að vera bara ekki frá Fossi. Þá langaði mann ekkert þangað. Vera kannski úr Breiðholtinu, nú eða Þorpinu ? Nei, nú fór ég yfir strikið.
Kveðja- Helgi í Vesturbænum.