Esjan og illgresið

  Ég er ekki hissa þó skógræktin gangi illa hér um slóðir. Á göngu minni á Esjuna um daginn, sá ég  ástæðuna. Allar girðingar í drullunni. Ekkert spáð í að kippa þeim niður, hvað þá að hisja þær í það ástand að gagn verið af  þeim.
Á minni löngu ævi hef ég áttað mig á því að umgengnin lýsir innri manni. Þar sem hlutirnir eru bara látnir dankast, verður enginn árangur. Hvað þá þegar ekkert er um þá hirt. Það er eins og mig rámi í árekstra skógar "bænda" og fjárbænda í kringum þessa reiti þarna í Esjuhlíðum. Ekki hvarflaði að mér að skógarmenn hefðu ekki rænu til að girða í kringu hríslurnar sínar. Rjúka svo til með látum, þegar ærnar , skógarmönnum til mikillar undrunnar,  leita í sprekið.

 Hverslag eiginlega er þetta. Maður fleygir ekki niður trjám til hægri og vinstri og ætlast svo til að þetta spretti bara af sjálfu sér og kindurnar sitji bara hjá og dáist af fegurðinni og fuglasöngnum.