Sumarið '75

  Það var komið að slætti. Massinn var glansandi eftir veturinn, enda ekki nema veturgamall, glimrandi tæki, vökvastýri og veltigrind. Hann kom haustið áður, 1974, sumri seinna en til stóð. Það voru því miklar væntingar gerðar til þessa mikla grips. Sá morgun rennur mér seint úr minni, þegar pabbi sendi mig út á stétt einn morguninn. Ég var sex ára pjakkur og ætlaði vart mínum eigin augum að trúa þegar ég opnaði hurðina og sá'ann. Það var rigning þannig að hann hefur glansað enn meira fyrir vikið. Hvarflað hefur að mér að árin hafi myndað þennan mikla glans en ég sá það um daginn að svo er ekki, hann glansar hreint ekki neitt í dag.
Á nótunni frá Kaupfélaginu stendur:
3 brauð
1 sekkur hveiti
2 saltsteinar
1 Massey Ferguson
3 baunadósir

Sláttuþyrlan sem pabbi keypti af Ditta í Mörk var eins og hugur mans, dagsverkið með greiðunni var tekið á 3 klukkutímum. Það var hugur í Vesturbæingum þetta vor, a.m.k. mér og hundinum. Það var reyndar alltaf hugur í honum, blessuðum karlinum.

Ekki var maður nú til stórræðanna, þetta sumar, gat náttúrulega ekkert gert, náði ekki á kúplinguna á Massanum, fékk því ekki að keyra hann nema rétt til hátíðabrigða. Það var ekki fyrr en ég féll ofaní mýrarpyttinn í neðsta stykkinu í Surtteignum að ég fékk að keyra heim til að skipta um föt. Það var um haustið , þá sáu menn að þetta var allt í góðu lagi. Ég mátti ekki fara hraðar en í þriðja og lét hann þá snúast frekar létt í staðinn. Þórhallur tók á móti mér með aðfinnslum, ég setti það á bak við eyrað.

Oft lá mikið á í heyskapnum, brauðþurr taðan mátti ekki tapast út í veður og vind, henni var mokað upp á vagn með gamla Ferguson 59 módelinu, disel. Mokað í blásarann og svo brunað aftur út á tún að sækja næsta vagn. Þetta var, svona eftir á séð, hálfgert puð en menn þekktu svo sem bara meira puð í þessu sambandi. Heybandslestirnar voru liðin tíð en í fersku minni þeirra sem glaðir létu blásarann um að þeyta heyinu alveg inn í enda á hlöðunni og alveg upp í rjáfur.

Á sparidögum, mér þótti þeir dagar allavega spari, var rakstrarvélin sett aftaní Land Roverinn og sett í snúningsstöðuna. Síðan brunaði mamma um túnin og snéri heyinu eins of herforingi, ég sat við hlið hennar og þótti afar gaman.

Þetta voru, eins og svo margir aðrir dagar í sveitinni, góðir dagar.

 

 

 

 

Athugasemdir

[solla (IP-tala skráð) 5.6.2008 kl. 18:39]

man þegar maður var að taka niður pantanir í gegn um gamla símann sérstaklega frá veigu nöfnu minnar og frá Hvammbóli alltaf gaman að tala í símann

[Karl Tómasson, 5.6.2008 kl. 18:45]

Massarnir í Baldursheimi voru með þrjá gíra áfram og enga veltigrind. Ég held ég hafi verið 10 ára þegar ég fékk að aka þeim fyrst. Landróverinn var einnig notaður við rakstur en það var afar sjaldan.

Ég var bæði látinn sitja á blásaranum og troða inn í hlöðu þegar heyinu var blásið þar inn af krafti. Mér fannst alltaf skemmtilegra að sitja á blásaranum. Manni brá alltaf hálf ónotalega þegar heilu gaflarnir komu af krafti inn í hlöðu úr blásaranum og stungust jafnvel af krafti inn í sperruna fyrir ofan hausamótin á manni. Eins var maður frekar slæmur í augum og öndunarfærum, jafnvel nokkra daga á eftir þennan heyhlöðutroðning.

 

Það var nú ágætt þegar þetta hlífðarplastdrasl kom á drifsköftin þrátt fyrir að það hafi verið erfiðara að tengja þau með plastinu á.

 

Þetta var skemmtileg saga hjá þér Helgi minn og minnti mig mikið á tímana þegar ég var í Baldursheimi.

Bestu kveðjur úr Tungunni.

[HP Foss, 5.6.2008 kl. 19:30]

Já Solla, þetta voru dýrðardagar.

kalli- Þetta hefur verið hálfgert gösl á ykkur þarna við blásarann.
Varstu góður að troða?

[Hildur Helga Sigurðardóttir, 8.6.2008 kl. 03:08]

Langar að prófa þessa uppskrift úr Kaupfélaginu. Getur þú reddað einum Massa -nýslátruðum ?