Vetrarsólstöður

Við hæfi er að fagna  á vetrarsólstöðum. Það er nú annars fátt sem minnir á veturinn, slíkur er hitinn og slík er vætan.  Árnar kolmórauðar og pollar meðfram vegum og á túnum. Ekki verður maður svo sem var við það hér á höfuðborgarsvæðinu, því allri þeirri vætu sem til jarðar fellur, er samstundis veitt í niðurfall og beina leið til sjávar.

Annað var á teningnum í þá gömlu góðu daga, þegar sólin speglaðist á ísilögðum Landbrotsvötnunum.  Gott var að halla sér að kampinum á Harðavallarhúsinu, horfa fram á sand á meðan ærnar stukku eftir hjarninu til okkar, tróðu sér inn í hús og hámuðu í sig þurrheyið.

Dyrunum var lokað og við feðgarnir röltum niður á veg. Land Roverinn hafði verið látinn ganga hægaganginn á meðan við gáfum.  "Þú keyrir" var pabbi vanur að segja og þurfti ekki að segja það tvisvar. Ég man ekki hvað ég var gamall þegar ég fékk að keyra en þetta þótti pabba ekki nema sjálfsagt. Ég tók miðjusessuna úr og setti hana í bílstjórasætið. Þannig sá ég vel út og leit út fyrir að vara æði fullorðinn. Það var stór dagur í mínu lífi þegar ég gat horft upp fyrir stýrið en ekki í gengum það. Ég var orðinn stór.

Hendurnar voru vel lyktandi eftir gegningarnar.  Sambland af fiskimjöli og lýsi. Þegar við vorum búnir að gefa voru mamma og amma tilbúnar með hádegismatinn, allt var klárt, allt í föstum skorðum og enginn að farast á tauginni.

Þetta voru góðir dagar.

 

Athugasemdir

[Valdi Kaldi, 21.12.2007 kl. 23:19]

Þetta er svo fallegt að maður fær bara tár í augun.

[Laufey (IP-tala skráð) 22.12.2007 kl. 10:18]

skrítið hvað hugurinn leitar í sveitina þegar jólin nálgast

[HP Foss, 22.12.2007 kl. 10:26]

Við eru alltaf að reyna að vera fullorðin og jafnvel alvarleg en þegar við horfum á börnin sleppa sér í jólastemningunni, þá gleymum við okkur og verðum aftur börn.

En þá er ég að meina börn, en ekki unglingar með óþekktina að leiðarljósi. Dettur mér þá fyrst í hug bekkurinn hennar Laufeyjar. Það var nú meiri bekkurinn.

Set hér inn skoðanakönnun sem á að mæla ódælasta bekkinn.