HP Foss á lágu ljósunum.

Maður á það til að væla yfir litlum og ómerkilegum hlutum. Veltir sér upp úr þeim fram og til baka,  er alveg ómögulegur yfir einhverju sem akkúrat engu máli skiptir.  Verður svo hugsað til þeirra sem eru virkilega að eiga við tilveruna,  jafnvel fársjúkir, jafnvel dauðvona, engin von framundan. Verður hugsað til barnanna sem missa foreldra sína á unga aldri. Ég get ekki ímyndað mér sorgina sem blessuð börnin þurfa að takast á við, enginn getur sett sig í þessi spor. 

Veltum okkur ekki uppúr veraldlegum hlutum, verum ekki að væla yfir því þó eitt til tvö  fjórhjól fari á kaf í Álinn.  Hvernig dettur manni í hug að fara á lágu ljósin yfir því þó maður hafi verið eins og bláókunnugur 17 ára unglingur á bólakafi í bæjarlæknum heima hjá sér. Og hvað með það þó brúin hafi verið 300 metrum ofar. Allir vita hvað einbreiðar brýr geta verið hættulegar.
Og sundsprettur er bara hressandi.

Taktu þig taki, mannfýla.

Athugasemdir

[Valdi Kaldi, 12.11.2007 kl. 19:49]

Blessaður vertu maður.  Ef engin gerði smá gloríur öðru hverju þá væri ekkert gaman að lifa.

[HP Foss, 12.11.2007 kl. 19:58]

Nei, Hjördís, ég var einmitt að segja það, þetta var ekki alvarlegt.

[Sigrún Inga (IP-tala skráð) 14.11.2007 kl. 10:02]

Já Helgi,þannig er það víst að maður fattar ekki hvað maður á gott fyrr en einhverjir nálægt manni lenda í svona mikilli sorg. Maður er svo hrikalega upptekin af einhverju sem skiptir engu máli,maður á bara að njóta þess að vera í samskiptum við þá sem manni þykir vænt um og láta ekki lífsgæðakapphlaupið eyðileggja þær stundir. Eins og í sumum tilvikum eru þær bara allt of stuttar.