Lygsaga

Þar sem ég sat og át matinn minn, kom maðurinn og sparkaði stólnum undan mér. Stóllinn þaut út í glugga og langt út á hlað. Eins og gefur að skilja hlunkaðist ég í gólfið og lá þar reyndar í smá stund. Hugsaði málið. Átti  ég að spretta á lappir og hjóla í mannhelvítið? Ég  valdi hinn kostinn, þann ömurlega kost sem presturinn kenndi okkur í stofu fimm, að bjóða fram hina kinnina. Það er svo sem ágætt að kunna þetta, sérstaklega þegar um veifaskata eins og mig er að ræða, skræfu sem þorir ekki að slá frá mér.

Ég stóð upp og sterafulli, kaffibrúni, einfaldi leiðindapúkinn var þegar sestur í sætið mitt, sem var að hans mati hans sæti. Ég gekk að kaffikönnunni, fékk mér vænan sopa af brennheitu kaffi. Hugsaði með mér: Seinna, seinna væni minn og þá verður það duglegt.

Athugasemdir

[Valdi Kaldi, 28.9.2007 kl. 13:58]

Þú hefðir bara átt að skamma hann nógu hressilega eins og þér einum er lagið.  Svona tuddar geta ekkert svarað fyrir sig og það svíður lengi undan góðri skammarræðu.