Kærleikur á fjöllum.

Ég hef oft talað um hvað smalamenskan er mér kær, hvað það er  unaðslegt að skottast um heiðarnar og sjúga í sig fjallaloftið, eltast við misjafna sauðina, misjafnlega stefndur sjálfur. Hvað það getur verið mikil slökun frá skarkala höfuðborgarinnar, fjarri sambandi gsm símans, aðeins dagsbirtan stjórnar för. Hve mikils virði það er fyrir okkur sauðina að sunnan að geta dottið inn í samfélagið sem við erum aldir upp við, eins og tíminn hafi staðið í stað.

Þó er eins og hundarnir hafi ekki eins gaman af þessum fundum, að þeir sjái ekki að sátt og samlyndi er það sem skiptir máli ef gaman skal hafa af. Þeir eru roknir saman  um leið og stoppað er , slást sem mest sem þeir mega og möguleg vinátta virðist fokin út í veður og vind. Augnaráðið í kjölfarið er magnþrungið og hver er á verði gagnvart öðrum.

Þannig ná þeir að skemma afkaplega ánægjulegar stundir með stærilátum og leiðindum. Stundir sem hefðu átt að vera í staðinn kærleiksstundir þeirra,  þar sem hver  ber virðingu fyrir örðum, hver horfir framhjá galla hins, hver styður annan.

Já, þeir átta sig kannski ekki á þessu fyrr en of seint.

Athugasemdir

[Valdi Kaldi, 11.9.2007 kl. 08:59]

Það kemur nú líka fyrir að kallarnir rjúka saman.

[Kristín Jónsdóttir, 12.9.2007 kl. 18:12]

Já það kemur fyrir að það sé "hundur" í mönnum.