Mun ég hvergi fara.

Oft detta mér í hug orð Gunnars á Hlíðarenda, "fögur er hlíðin" og fer þá ósjálfrátt að spá i hvort það geti verið að þessi orð hafi verið látin falla á ferðalagi kappans austur á Síðu. Að hann hafi verið þar í góðu yfirlæti og ekkert langað heim.

Mér þykir þetta afar líklegt og sennilega hefði hann sest þar að, hefði hann ráðið sinni tilveru sjálfur. En hann var eins og margir aðrir, kvæntur mikilli frekju, eða eins og kallað var á þeim tíma, kvenskörungi. Nú væri hún talin feministi og sennilega hjá sálfræðingi.

Ég er nú hálf feginn að hún skyldi hafa hann ofan af þessu, hann hefði jú sest að á Fossi og gert allt  vitlaust í kringum sig. Ekki væri hægt að þverfóta um heimahagana fyrir ferðamönnum undir leiðsögn Artúrs Björgvins Bollasonar, pabbi væri í sauðskinsskóm með skóþveng, lúbarinn af mömmu, svona til að gera söguna skírari fyrir ferðamanninn.

Betra eins og það er.