The others.

Þegar ég var sendur suður með mjólkurbílnum fyrir tuttugu árum var ég heill. Skaftfellingur í húð og hár og var eins og Bjarni Harðar segist vera, kunni ekki annað en segja satt. Ómengaður sveitamaðurinn var settur á Guð og gaddinn og menn vonuðu það besta.

Fyrstu dagarnir voru erfiðir, stanslausa stressið og geðveikin í bænum ætlaði um þverbak að keyra. Það var ekki hægt að ræða við neinn, enginn vildi aðstoða, afskiptaleysið algert. Djöfulgangurinn og frekjan var það sem gilti í þessu nýja samfélagi.

Heimþráin tók völdin og að mér sótti leiði. Ég setti undir mig hausinn og hugsaði með mér að ég hefði lent á skökkum stað. Staður þar sem það eina sem hugsað er um er eigin hagur, ekkert skal gera fyrir annan nema fá greitt fyrir. 

Sá að eina leiðin væri að vera maður sjálfur, ekki var hægt að verða eins og hinir, svo mikið var víst. Svo fór maður að læra:

Stundvísi skal ekki viðhöfð hér, hér koma menn bara þegar þeim hentar.
Að standa við orði sín skiptir ekki máli, hér breytast aðstæður.
Heiðarleiki er annað orð yfir að tapa.
Sveitamaður er skammaryrði, svipað og ónytjungur.
Veikindadagar eru réttur sem skal nota, 2 dagar í mánuði, hið minnsta, annað er tap.
Ef maður þarf að skreppa í vinnunni dregst það ekki frá unnum tíma.
Ef maður vinnur fram í kaffitíma ber að bæta því við tíma dagsins.
Það er í lagi að taka langa matartíma- dregst ekki af launum.
Ef maður liggur slasaður í götunni er það hans mál.

Þetta er hægt að taka saman í einn pakka, pakka sem gæti kallast , Ég er hinn eini.

Rétt er að taka það fram að ekki eru nú allir svona, sá fljótt að ekki væri gott að binda trúss sitt við slíka jálka. Segi fá hinum hópnum seinna.

Athugasemdir

[Valdi Kaldi, 20.5.2007 kl. 23:33]

Hann Haukur frændi minn orðaði þetta alveg sérstaklega vel og það var eitthvað á þessa leið: "Það er stór hópur fólks sem telur sig alltaf hafa rétt til alls en engar skyldur".  Mér fannst þá og finnst reyndar enn að þetta hafi verið skáldlega mælt.  Ég held að það sé þessi hópur sem þú ert að tala um.  Hann er óþarflega stór að mínu mati.

[Óskar Þ. G. Eiríksson (IP-tala skráð) 21.5.2007 kl. 00:23]

Árið var 1964 og ég var á leið vestur. Allir töluðu um 43% hagvöxt að jafnaði ég hafði aðra skoðun hún var nær 38%. Hvað kom á daginn þegar málið var gert opinbert jú 39%. Það þíðir ekkert að eins og Valdi gerir alltaf að tala um óþarflega stórann hóp, hjá mér var hann ekki kallaður stór nema að um 60% aukningu væri að ræða ár frá ári.

Athugið stressið kemur innan frá.

Með kveðju frá Óskari Þ. G. Eiríkssyni Vestur Skaftfellingi.