Páskar-saga sem ég heyrði.

Nú eru páskarnir á næsta leiti. Þá liggur beinast við að bruna í sveitina, allir hópast í sveitina til að soga í sig ilminn af vorinu. Soga í sig allt það sem geymt hefur verið undir vetrinum sem senn fer að kveðja. Samt vill það bregða vð að páskarnir séu full snemma á ferðinni. Ilmurinn af vorinu er stundum aðeins rotnunarlyktin af kalinu í túnunum sem eru nýkomin undan svellalögunum. Hundaskítur um allt ásamt misnöguðum beinum sem þekja garðinn. Baggaböndin og rúlluplastið vafið utan um girðingarnar hvert sem litið er. Drullan af hlaðinu nær í ökkla enda frostið varla farið úr jörðu.

Um páskana, þar sem sólin skín og blankalogn er í þeim unaðsreit undir Fossinum, hvarflar hugurinn alltaf til fjalla. Upplagt þykir að þjóta inn í Fell eða Laufbala. Bensínið er sett á fákana, brunað austur veg og beygt inná Þverárafleggjarann. Miklafellið blasir við í allri sinni dýrð, snævi þakið og baðar sig í sólinni. Þetta lítur vel út og glampinn í augum ferðamanna er skær. Glampinn breytist þegar nær dregur hlaðinu á Þverá og hverfur alveg þegar við sjáum að bóndinn stendur í hliðinu. Samstundis sjá allir eftir að hafa lagt í þessa ferð. Fystu bílar ná ekki að stoppa í tæka tíð og lenda í kallinum. Hann er allt annað fallegur á svipinn í sloppnum sínum með risastóra lyklakyppu í hendinni og við sjáum glitta í lykilinn af hliðinu inn á millli ótrúlegs fjölda af öllum mögulegum tegundum af lyklum. Góðan daginn strákar!, segir hann  og er mjög hvass. Uuu,,,,, góðan daginn, segi ég og er strax kominn í megnustu vandræði, fyrsti bíll af 6 jeppum, allir með skóflur og tóg á stuðurunum. Hvaða ferðalag er á ykkur ? spyr hann og starir beint i augun á mér. Eee,,, við erum að ,sko,, að hérna,, að sko að leita að hundinum . Ha? hann fór að heiman í gær og hefur ekki sést. Hefur þú nokkuð séð hann?  stama ég upp úr mér og svitinn rennur af enninu á mér. Nei! segir kallinn og sveiflar kippunni eins og til að ergja okkur. Nú jæja,,, þakka þér fyrir, segi ég og fer að brasa við að snúa Land Rovernum við. Sumir í hópnum voru þá þegar komnir nirður á veg, vitstola af hræðslu. Höfðu ekki hugsað sé að lenda í honum þessum, karlinum sem þeir höfðu heyrt talað um en aldrei séð.

Stefnan eftir svona uppákomur er þá venjulega tekin á fjöru, svona til að koma ekki heim eftir 10 mínutur, með skottið á milli  fótanna. Sú ferð er þó sjaldan skemtiferð, frostið langt frá því farið úr jörðu, drullan og djöfulgangurinn yfirgengilegur og brasið endalaust. Þegar loks fjörunni er náð er krökkunum hent út en kuldinn, sandrokið og bílveikin kemur í veg fyrir að bros náist fram á nokkrum krakka. Þau ráfa um fjöruna eins og í þegnskylduvinnu við að tína upp netahringi, alveg eins og í fyrra.

Leiðin heim tekur venjulega langan tíma, margar festur og hungrið ógurlegt.

Athugasemdir

[Laufey Böð (IP-tala skráð) 15.3.2007 kl. 08:00]

jabb það getur verið gaman í svona páskaferðum þegar maður kemst austur en Helgi við tökum alltaf með okkur nesti  kv. Laufey

[HP Foss, 15.3.2007 kl. 08:25]

já, þetta var nú bara til að auka á þunga sögunnar, auðvitað er ég alltaf með nesti, og mikið af því.

[Kristín Jónsdóttir, 15.3.2007 kl. 09:03]

Nýr vegur inn hjá Dal myndi vissulega leysa þennan vanda

[HP Foss, 15.3.2007 kl. 10:53]

það er nú bara gaman að hitta þverárbóndann. Fín kall .

[Valdi Kaldi, 15.3.2007 kl. 20:15]

Þetta hljómar nú bara kunnuglega :-)

[Erlingur Sigurgeirsson (IP-tala skráð) 15.3.2007 kl. 20:42]

Gaman væri nú að kíkja á fjöru um páskanna, það eru nú ekki nema 12 eða 13 ár síðan ég fór þangað síðast. Man það samt eins og það hefði gerst í gær þegar ég fór með ykkur systkinunum á fjöru í denn.  kveðja Erlingur