Skaftfellskt vor

  Er ekki lífið yndislegt? Sunnan blærinn strýkur vanga sveitamannanna sem sitja úti við túngarðinn og bíða þess að vorið gangi í garð með allri þeirri dýrð sem því fylgir. Kýrnar taka að ókyrrast á básum sínum og föðurlandið orðið vel sveitt eftir amstur vetursins. Brátt hverfur bóndinn ofaní  skurð og og fer úr vetrarfötunum. Þá er vorið komið. Brekkurnar okkar fyllast angan af gróðrinum og sinan hverfur undir iðagrænan svörðinn. Ræfilslegt jarm rýfur þögnina, ærnar komnar að burði. Fossinn fallglaði skartar sínu fegursta í sólskininu, skaflinn nýfarinn og sólskríkjan hefur orpið í grenitréð sem pabbi gróðursetti, sumarið sem hann gaf mér folaldið.

Vinnumennirnir koma einn af öðrum, með splunkunýja takta eftir veturinn. Allt er svo unaðslegt á þessum dásamlegu dögum. Menn og skepnur leika við hvern sinn fingur og sletta úr klaufum. Amma með pönnukökurnar tilbúnar þegar við komum inn eftir leiki kvöldsins og þeim skolað niður með ískaldri mjólkinni.

Já, það er ljúft að alast upp við þessar aðstæður. Þessar minningar æskunnar eiga eftir að fylgja manni um ókomna tíð, alla tíð, ylja um hjartaræturnar þegar maður lætur hugann reika. Þessar minningar eru það sterkar að hreinlega hvarflar að manni að um heimþrá sé að ræða eða jafnvel átthagafjötra.

 Með kveðju, HP Foss.

 

Athugasemdir

[Halla Jóhannesdóttir (IP-tala skráð) 25.4.2011 kl. 22:04]

Þú ert aldeilis skáldmæltur Helgi minn.

Las þetta fyrir Andra og sá blik í auga af fortíðarþrá;)

Svo glaðnaði enn meir er hann sá ljósmyndina innan úr LandRovernum

kv. Halla og jú Andri