Amma og Aladdin ofninn.

Dætur mínar hlusta með með fullri athygli þegar ég segi þeim sögur frá því ég var lítill. Þeim finnst ég alveg svakalega gamall á þeim stundum. Hálfgerður fornmaður. Þeim finnst með ólíkindum að ekki hafi verið til sjónvarp, að það hafi ekki verið til ávextir nema á jólum og margt fleira í þeim dúr sem við þekkjum.

Um daginn var ég að segja þeim frá því að að vetrin var ekkert sjálfsagt að hafa rafmagn. Eftir að ríkisrafmagnið tók yfir heimarafstöðina var það afar algengt að rafmagnslaust yrði í tíma en aðallega ótíma. Eldspýtur og kerti var alltaf á vísum stað svo hægt væri að bregðast við að skammri stundu. Í fjósinu þurfti að stökkva á kýrnar sem voru með tækjunum á til að ekki færi allt í svaðið.

á jólum var það alveg pottþétt að rafmagnið færi, svona á milli 5 og 7. Var því reynt að hafa hangikjetið soðið í tíma og beljurnar voru mjólkaðar í fyrra fallinu.

Svo gat rafmagnsleysið varað í marga daga, sérstaklega ef bilunin var í Mýrdalnum, þá voru það gjarnan kílómetrar af línum sem lágu á jörðu niðri eftir stórveðrin. Ef bilunin var í Tugunni, var þetta spurning um að Rarik menn kæmust á staðinn í fannferginu. Ef farmagnið fór, tók að kólna skart í steinhúsunum. Sváfum við krakkarnir þá inni hjá pabba og mömmu og reynt með öllum tiltækum ráðum að halda húsinu sæmilega heitu. Kom þá að góðum notum Aladdin ofninn góði, steinolíuofninn sem  hitaði svo vel. Hann var eining þeim gæðum gæddur að hægt var að taka hattinn af honum og þá var hann orðinn eldavél.  Þar voru eldaðir grautar, hitað kjet og amma var venjulega ekki lengi að komast í að hita vatni í kaffið, því kaffilaus var jú ekki gott að vera og það vissi amma manna best :)

Svo var það nú um helgina að konan mín fann þessa mynd sem ég tók heima af ömmu einmitt við að hita vatn í kaffið og hella á könnuna.