Heyskapurinn.

Það var eitthvað svo mögnuð  blanda, ilmurinn af nýslegnu grasinu, gúmmílyktin af dekkjunum, hráolíuilmurinn undan húddinu, ásamt pústlyktinni af Fergusoninum. Ef áfallið var mikið um nóttina mátti stundum finna hvernig döggin slettist í hnakkann  ef vestanáttin stóð þannig í stélið á manni. Hamrarnir voru þá einnig rakir, baðaðir morgunsólinni og glitruðu svo fallega. Fýllinn sveif silalega af einni syllunni á aðra, beljurnar stauluðust út í Fjall, meðfram veginum, rútur fullar af ferðamönnum brunuðu hjá. 

Heyskapurinn var alltaf góður tími í sveitinni, heyinu snúið og snúið, þar til það var orðið brakandi þurrt.  Svo þurrt að það fór varla aftrúr fjölfætlunni, borðaskil voru engin, aðeins áferðarmunur á flekknum. Enda voru baggarnir ávallt fisléttir hjá pabba og hirðingin eftir því góð. Kappið var mikið,  öllu skyldi koma í hús fyrir kvöldið, helst áður en féll á en það gat orðið gott áfall eftir heitan dag.

Við krakkarnir á Fossi hlupum svo á milli bæja til að hjálpa til við hirðingar ef sá gállinn var á okkur.  Þar sameinuðum við hin daglegu störf og félagsskapinn sem heima var en á Fossi var alltaf góður hópur krakka sem hittist á kvöldin í hinum ýmsu leikjum eftir tarnir dagsins. Tarnirnar voru sjálfsagðar í okkar hugum, ekki man ég eftir því að leiði hafi verið eða almenn leti, einfaldlega var gengið í þau verk sem til féllu á þessum venjulegu sveitaheimilum. Svo var rólegra á milli. Eftir margra daga þurrkatíð gat þó verið notalegt að heyra í rigningunni á þakinu í Gamla bænum, enda venjulega búið að koma heyinu í hús því kallarnir létu nú ekki að sér hæða þegar að veðurspánum kom. Amma var þar nær óbrigðul í spám sínum en pabbi spurði hana gjarnan á kvöldin hvernig henni litist á útlitið.  Hún horfði út um eldhúsgluggann og gaf sína spá eftir útlitinu. Svo spáði pabbi í hennar spá.

Það réðist svo á þessu samspili móður og sonar, þeirra sem saman höfðu spáð í spilin lengi, hvort pabbi sló eða ekki.  Mamma stóð hjá og hnoðaði deig í köku morgundagsins svo hungraðir munnar hefðu eitthvað til að maula.

Já, það er ekki ónýtt að ylja sér við æskuminningarnar.

 

 

 

Athugasemdir

[Þórir í Efrivík (IP-tala skráð) 2.6.2010 kl. 23:52]

Fallegar minningar! Mínar eru aðeins öðruvísi.Rifinn upp á rassgatinu kl.6 að morgni til að gera við sláttuvélina eins og skot því það spáði kannski þurrki. Hún hafði bilað sumarið áður! Það tókst ekki alltaf og þá þarf að bruna með hana út að Þykkvabæ til Skúla til að redda málunum. Vera komin heim aftur rétt fyrir hádegi og æða beint út á tún svangur og kaldur eftir ferðina á Fergussoninum sem var alveg að verða olíulaus! En byrja samt að slá og slá,þar til eftir kaffi að allir hnífarnir í JFunni voru brotnir,fara þá að leita að heytætlunni sem var útá Sólvöllum einhversstaðar síðan í fyrra en þá vantaði flesta tinda og drifskaftið fast.Byrja loxins að snúa en fljótlega stoppaður vegna þess að Magga gamla hundskammaði pabba fyrir að byrja að slá því að hann væri að fara að rigna,það stóð heima........... og ringdi venjulega í marga daga!

[HP Foss, 3.6.2010 kl. 09:14]

Ha,ha,ha...já, þetta er misjafnt Þórir...svo er líka misjafnt hvað maður vill muna.