Haustið og reykkofarnir.

Hann Óli á Læk var að reykja kjötið sitt þegar ég fór þar hjá á sunnudagsmogni í október.  Reykurinn liðaðist úr kofanum í hauststillunni, jökullinn skartaði sínu fegursta og sá gamli sat á stól við bæinn og fylgdist með. Tíminn stóð eins og hann var, fátt virtist geta raskað ró hins fullorðna bónda. 

 Ilmurinn úr reykkofunum á haustin er eitthvað sem alltaf fær mig til að færast örlítið til baka, til þess tíma þar sem staður skipti máli en ekki endilega stund.

 

Athugasemdir

[Edda Sigurdís Oddsdóttir, 12.2.2010 kl. 22:54]

Það er fátt eins heimilislegt eins og ilmurinn úr reykkofanum...