Sumar

Ég var nýbúinn að breiða, lagstur utaní Hólinn.Hundurinn leikur sér að fiðrildi utan við hlið.
Ekki er skýhnoðri á himni, stafalogn og glitrar á hamrana sem eru votir eftir morgundöggina. Land Roverinn kemur í rólegheitum niður sléttur, börnin stökkva út , hlaupa til pabba síns og stökkva í fangið á honum. Konan kemur kjagandi á eftir þeim með langþráð kaffi, kökur og brauð með reyktum silungi úr seinasta ádrætti ,úr Hólmunum. Hrossagaukurinn tekur dýfur sem aldrei fyrr og reikar hugurinn ósjálfrátt til bernskunnar, þegar maður var sjálfur barn og lék sér í læknum meðan pabbi breiddi heyið á Hólnum og fyrir neðan hann. Margt var að finna við lækinn, sprek, kúlur og gamalt dót sem fokið hafði í lækinn uppi á Fossi um veturinn.
Já, þá var gaman. Vakinn á morgnana með ljúfum kveðjum, hafragrauturinn beið á borðinu og súr blóðmör. Horfi út um gluggann þar sem Landbrotið skartar sínu fegursta í morgunsólinni. Út, reka kýrnar út á Kálgarðsholtið og rölta síðan út á tún, í heyskapinn. Já svona voru nú uppvaxtarárin á Fossi ágæt..

Haust

Nú eru féð komið á gjöf og bóndinn getur farið að telja hvað eftir er af rúllunum frá í fyrra. Jarpur setur rassgatið í gaddavírinn og rennir sér til hægri og vinstri þar til kláðinn er að mestu horfinn. Aðfarir þessar minna á vinnukonurnar í þá gömlu góðu daga þegar fólk klóraði sér þar sem það klæjaði, án þess að vera með feluleik í kringum það. Nú á dögum þorir enginn að hreyfa, hvorki legg né lið, heldur frekar að iða eins og allar lýs hreppsins séu mættar í norðurendann og haldi þar íþróttamót.
Gaddavírinn þoldi álagið og Jarpur heldur áfram að éta. Hann hefur reyndar verið að því í allmörg ár, þegar hann er ekki annað að gera. þetta ótrúlega, áfergjulega át, virðist hafa farið á fullan skrið eftir að húsbóndinn ákvað að hann (Jarpur) skyldi hætta að eltast við hitt kynið. Var ákvörðun þessi tekin út í rétt á vordegi nokkrum og gat ég ekki séð að Jarpur greyið hefði nokkuð um það að segja. Hinsvegar nutu hundarnir þessarar ákvörðunar á vissan hátt, fóru pakksaddir heim. Það var eins og við manninn mælt, Jarpur leit ekki við nokurri hryssu eftir þetta og ef ekki var smölun í gangi, þá var hann að éta. Ósjálfrátt verður maður hugsi. Getur verið að hér sé að finna eitthvað sem maður kannast við? Hverfi maður nokkur ár aftur í tímann, rámar mann í mann sem gat hlaupið upp í miðjar hlíðar Lómagnúps, með hótelstelpu í fanginu, smalað heiðina aleinn, gangandi. Alllt var hægt. Nú fær maður andateppu af því einu að rölta út í sjoppu eftir hamborgaranum. Síðastliiðin 14 ár hefur verið óstöðvandi át á þessum manni, allt frá því að hann hætti að leita eftir hinu kyninu. Ef ekki er verið að vinna, þá er verið að éta. Dæmi eru um það að menn hafi farið einskonar aftur á stjá og þannig hafi þeir dottið í gamla farið- holdarfarið, orðið eins og tryppi á ný.
Ætli þetta verði harður vetur?

Orð eru til alls fyrst

Saturday, November 20, 2004

Sagt er að þeir gusi mest sem grynnst vaði og er nú nokkuð til í því. Það hefur nú samt verið draumurinn að vera þessi þöggla týpa og skal nú reynt að koma til mótsvið þær óskir þess fjölda sem þess hefur farið á leit við kjaftask þann er hér situr og bíður eftir að löðrandi feit steikin hennar Þórdísar sinnar verði klár.

posted by HP Foss at 4:47 PM 0 comments