Laugardagur, 10. febrúar 2007
Púff. Mér líður svolítið eins og ég sé kominn heim. Líður svolítið eins og ég hafi verið þar sem ég má ekki vera en langar samt að vera þar. Hrökklast síðan í burtu og heim. Nú er ég komin heim, á mína eigin síðu og er hættur að skrifa á Klaustur.is. Hættur að pirra kerlingarnar sem enganvegin geta unt okkur sveitamönnunum þess að tjá okkur um það sem er að gerast. Geta alls ekki hugsað sér að við séum á þeirra svæði. Þetta er eins og framhald af því sem ég upplifði stundum í gamla daga á Klaustri. Maður vildi plássinu vel og fólkinu hins sama, fékk að vera þar á meðan maður hélt kjafti og gerði eins og manni varr sagt. Maður var í rauninni ekki tekinn í hópinn og um leið og maður fór sínar leiðir, fór inn á þeirra svæði, þá var maður úthrópaður sveitamaður. Þetta á við einstaka kerlingar á þessum ágæta stað, ekki allan hópinn.
Magnað að þetta skuli vera svona enn þann dag í dag. Magnað að fólkið vilji vera eitt og sér með sínar duldu skoðanir, skoðanir sem enginn fær að vita slík er dulúðin.
Fátt fer meira í taugarnar á mér en þegar aðkomumenn stíga á stokk og telja sig meiri Skaftfelling en mig. Stolt mitt særist sjaldnar meir því það vita þeir sem mig þekkja að ég er Skaftfellingur í húð og hár. Hef staðið í því að verja og útskýra fyrir borgarfókinu lífið í sveitinni. Hefur sveitamaðurinn í sjálfum mer staðið í vegi fyrir mér margoft, hef þó ekki viljað sleppa honum.
Hef stundum velt því fyrir mér hvort það hefði ekki bara verið betra að fæðast í Breiðholtið og vefa þannig sama þótt maður færi aldrei út úr Reykjavík.Hef borið þetta undir menn sem vit eiga að hafa á en ekki fengið stuðning.
Hvað vita menn um átthagatryggð sem aldrei hafa hleypt heimdraganum? Hvað vita aðkomumenn fyrir austan um tengsl mín við sveitina mína? Af hverju halda aðfluttir að þeir séu betri en brottfluttir.
Mér hundleiðist þessi gerð af fólki.
kv
HP Foss